manontravel.reismee.nl

Peru; het is gelukt!

Het is gelukt om 6 maanden op reis te zijn; deze volledig voedselvergiftigingsvrij door te komen, niet te zijn overvallen, alle belangrijke bezittingen ook nog in mijn bezit te hebben, te slapen met anderen om me heen, geen enkele keer mijn fles shampoo in de badkamer te vergeten, me te bekwamen in social media en gebruik apparatuur, me overal veilig te voelen, weer te zien hoe prachtig de wereld is, te weten dat ik echt niet oud ben en me goed voel bij 20-jarigen, me met geen enkel dieet heb bezig gehouden, weer prachtige levensverhalen verzameld heb van heel veel mensen met allemaal verschillende nationaliteiten. En daar was het me allemaal om te doen!!

Iedereen is met een ander doel op reis. Zo ben ik mensen tegengekomen die alleen voor de drugs en feesten kwamen, mensen die het moeilijk vinden om contact met anderen te leggen en dit als hun leerproces zien, jonge mensen die eenmalig hun kans zagen voordat ze aan hun carrière zouden beginnen (en dan kan dit nooit meer!) maar natuurlijk ook gewoon om in een andere omgeving te verkeren, te zien en te beleven. Voor mij was het belangrijk om iets wat ik altijd leuk heb gevonden weer nieuw leven in te blazen en als bijkomend doel wilde ik graag een aantal nieuwe dingen leren die ik tijdens mijn werkende periode, naast mijn werk, lastig vond om op te pakken.

Ik vind het fijn dat ik voor de 'jongere generatie' ook vaak een inspiratie heb kunnen zijn in de zin dat je je eigen keuzes maakt in je leven en als je wilt dat kunt doen wat jij denkt te willen doen.

Deze reis heeft me ook 4 reizende 'dochters' opgeleverd. Ik kan dan nog wel jong van geest zijn maar mijn uiterlijk verraad natuurlijk wel mijn leeftijd dus als ik af en toe met jonge meiden ergens aankwam heb ik toch een drietal keer de vraag gekregen of ik met mijn dochter(s) op reis was. 3 van deze dames ga ik zeker zien en hopelijk kan ik nummer 4 in Beijing bezoeken. Van een van de dames heb ik haar Peruaanse vriend ook ontmoet want moeders moet toch even kennismaken met de schoonzoon.

Wat heb ik genoten van alle mensen die ik heb ontmoet. Van hippies, rasta’s, gekke Argentijnen, gevluchte Venezolanen, gezellige Duitsers (grapje, weet allang dat ze gezellig zijn), de warme Colombianen, de behulpzame Indiërs, alle NZ vrienden van Mijn vriendin, de verlegen maar ook zeer directe Ecuadorianen, de op toerisme ingestelde Peruanen, gepiercd, getatoeëerd, gays tot reizende oma's. een aantal van hen zullen altijd onderdeel van mijn leven en/of in mijn hart blijven.

Vaak krijg je na een reis de vraag gesteld of je jezelf beter hebt leren kennen, of het life changing is, of je nu weet wat je bijv. op werkgebied wilt. Zoals ze in de Duitse taal wel gebruiken is mijn antwoord njein, oftewel ja/nee. Doordat ik in mijn jongere jaren al gereisd heb wist ik dat ik prima op mijzelf kan vertrouwen en op anderen, dat ik keuzes kan maken, goed alleen kan zijn, zelf dingen onderneem, ‘eet wat de pot schaft’, positief ingesteld ben, mensen zich prettig bij mij voelen waar ze ook vandaan komen en ik bij hen, niet snel in de stress schiet en dat ik sociaal ben (de negatieve dingen laten we gewoon voor wat ze zijn). Deze reis heeft dit alles wel opnieuw bevestigd. Maar ook dat ik het af en toe fijn had gevonden om samen met iemand te reizen, te kunnen delen van ervaringen en ook de organisatie ervan, weten hoe eenzaamheid kan voelen en ik soms dingen heb gelaten omdat ik het niet leuk vond om ze alleen te gaan doen.

Wel heb ik opnieuw ontdekt dat ik graag reis. Aan alles komt natuurlijk altijd een eind en ik weet uit vorige ervaringen dat de behoefte voor een mentale uitdaging er ook weer gaat zijn. Dit was dus een mooie ‘pauze’ in het werkende leven. Het gaat ook weer spannend zijn wat ik ga doen. Kan ik meer balans houden tussen reizen en werken dan ooit tevoren? Want dat ik weer meer wil reizen dan ik de afgelopen 18 jaar mezelf heb toegestaan is één ding wat zeker is.

20 jaar geleden ging ik op reis om uit te zoeken welke ‘carrière’ ik zou willen en ondanks zo’n 18 maanden te hebben gereisd was de uitkomst hiervan nihil. Toch hebben al die tussenliggende jaren op werkgebied veel kansen en uitdagingen gegeven welke mij zijn aangereikt door verschillende personen die een goed beeld hadden van mijn kunnen en mijn persoonlijkheid. Ik hoop dat mijn huidige netwerk mij hierbij weer gaat ondersteunen want opnieuw heb ik geen ‘helder moment’ gekend gedurende deze 6 maanden hoe ik mijn werkbare leven ga vervolgen.

Mijn langdurige reis 20 jaar geleden ten opzichte van nu was in bepaalde mate anders. Ik heb mijn huidige tijdelijke reisgenoten regelmatig uitgelegd hoe je kan reizen zonder internet aangezien zij daar geen enkele voorstelling bij hadden. Toentertijd bestond de Lonely Planet gelukkig al wel maar kon je geen hostel vooraf reserveren en liep je soms een rondje dorp om een slaapplek te vinden. Verder moest je vooraf bepaald hebben hoeveel geld je dacht uit te geven omdat dit bedrag mee moest worden genomen in traveller cheques ivm het ontbreken van pinautomaten. Ook met het thuisfront verliep het contact traag aangezien een brief er gemiddeld 2 weken over deed en zij alleen brieven konden sturen naar een poste restante adres (hoofdpostkantoor in de grote stad die brieven voor je bewaarde en waar je deze kon ophalen) die je vooraf had aangegeven met een verwachte datum daar ook te zijn. Zware papieren boeken die je als extra bagage had maar wel kon ruilen in de meeste hostels. Wat heb ik nu genoten van de e-reader, superuitvinding! Ook internet heeft bijgedragen aan gemak maar maakt ook dat je veel tijd kwijt bent aan het onderzoeken wat je allemaal wel niet kan doen en het lezen van recensies wat het maken van keuzes kan bemoeilijken. Daarnaast heeft het invloed op het sociale aspect in hostels. Gelukkig is het nog steeds wel zo dat mensen graag persoonlijk contact hebben en deze met reizen ook essentieel is ivm de uitwisseling van tips en het delen van alle mogelijke ervaringen. Natuurlijk brengt internet nog veel meer positiefs namelijk; Spotify. Geen walkman en bandjes meer om mee te nemen en te moeten luisteren naar steeds dezelfde muziek. Nu is het leuk om met de app Shazam je eigen playlist bij te werken. Verder blijf ik beter bij want 20 jaar geleden heeft het me 10 jaar gekost om bepaalde liedjes en bands tijdens mijn afwezigheid te leren kennen. Netflix, uitzending gemist en de krant helpen hier ook bij.

Het reizen wordt mij ook nog wel makkelijk gemaakt doordat ik gezegend ben met een goed richtingsgevoel wat maakt dat ik me nooit druk maak of ik de weg in een stad wel kan vinden. Wat wel bijdraagt is om op de eerste dag een wandel of fietstour te doen. Daarnaast is het gebruik van offline google maps ook zeer handig. Is toch de ideale vervanging van een papieren kaart. Verder heb ik geen enkel fysiek probleem in vliegtuigen, boten, bussen etc. en nu is ook nog eens gebleken dat ik ‘geen problemen met hoogte heb (boven de zeespiegel)’ hieraan kan toevoegen. Dit is toch echt mazzel hebben.

Een kleine samenvatting van de afgelopen 6 maanden is hier nog wel op zijn plaats

•56 verschillende ‘huizen’ geslapen;

•Matrassen en hoofdkussen expert geworden;

•13 vliegtrips; kortste 35 minuten, langste 21 uur;

•De trein, boten, motoren, tuk-tuks, buggy, paard, fiets en ontelbare busreizen en taxi’s waren mijn overige vervoermiddelen;

•Meest gezette stappen op een dag; 30.294;

•31 boeken gelezen

•Yoga, Spaans, salsa/bachata/tango, Alles basico maar allemaal leuk om mee door te gaan;

•Van woestijn, bergen, strand tot jungle. Van zeer warm, hoge vochtigheid, lente temperaturen, regen, onweer, hagel tot heel koud;

•Van arm tot rijk, van locals tot reizigers;

•Nieuwe muziek, nieuwe gebruiken, nieuw eten;

•4% overschrijding van mijn enigszins bedachte budget.

Wat heerlijk dat ik mijn stinkende sandalen die ik op een afstand van 1.68 nog ruik, mijn kapot gelopen gympen, het ondergoed waar geen eer meer aan te behalen valt en de kledingstukken waar de gaten zijn ingevallen eindelijk mag weggooien! Maar wat heb ik het ook fijn gevonden dat er geen enkele 'beoordeling' is over wat je aan hebt en hoe vaak je het aan hebt. Met 4 dagelijkse setjes en 2 andere sets voor een specifieke gelegenheid kijk je alleen maar naar wat het er bij het weer en de activiteit past. Straks krijg ik weer te maken met keuzestress voor de kast. Natuurlijk wordt het spannend of ik mijn 'koopbutton' (zie blog; Dit is (ook) India) beter onder controle heb als ik het leven, wat ik gewend ben, weer instap.

Met emotie neem ik afscheid van mijn geliefde reistijd en zeker van het continent zuid-Amerika waar ik me zo heb thuis gevoeld. Op naar weer een volgende avontuur waarmee ook ervaringen en herinneringen worden gecreëerd; Ama la Vida.

Dank jullie wel voor al jullie hartverwarmende reacties op mijn blogs. Ik heb met plezier geschreven.



Peru; het beste eten van de wereld?

In mijn laatste blog vanuit Ecuador eindigde ik met het gegeven dat ik aan het uitzoeken was hoe ik naar Peru zou komen ivm de overstromingen. Uiteindelijk kreeg ik het goede bericht dat de bussen weer reden en ik zelfs daarmee naar Lima zou komen dus maar weer eens de nachtbus gepakt.

Vanuit Ecuador stond ik 's nachts om 3.15 bij de grens waarna ik een stukje moest lopen (bijna altijd heb je bij een grensovergang een stukje niemandsland) naar de grens van Peru waar ik om 3.45 mijn visum stempel kreeg. Ik was opnieuw weer de enige westerse toerist in de bus wat wel maakt dat iedereen op me let en de bus in ieder geval niet zonder mij wegrijdt.

Door velen was ik gewaarschuwd voor de diefstal/overval gevaren in Peru en moest oppassen daar niet enigszins paranoia van te worden maar ben uit voorzorg wel voor het eerst mijn moneybelt gaan gebruiken wat ik ook weer heel snel heb gelaten want ik reis voornamelijk met zeer goede busmaatschappijen en ik heb zo mijn eigen manieren om op mijn waardevolle spullen te letten.

In Peru is het belangrijk te weten wat goede busmaatschappijen zijn ivm het risico op overvallen of diefstal (al hoor ik nooit iets over overvallen, natuurlijk wel over diefstal in de bus maar dat gold ook voor Ecuador). Een goede busmaatschappij stopt nauwelijks onderweg en daardoor bieden zij bedden of ligstoelen, serveren eten, heeft het een toilet en voor elke stoel een eigen tv scherm met films, muziek etc. Het is net alsof je in de business class van een vliegtuig zit. Dit geldt ook al voor het vertrek; je geeft je bagage af, krijgt een nummer, moet door een scanner, handbagage wordt gecontroleerd, je wordt gefilmd en 1x heb ik zelfs mijn vingerafdruk moet zetten op een papier met mijn stoelnummer. Het lastige is dat je niet op elke plek een busterminal hebt wat maakt dat je vooraf een keuze voor een busmaatschappij moet maken en je naar deze busplek moet laten brengen.

Na in Piura te zijn aangekomen een volgende bus geboekt naar Trujillo wat bekend staat om zijn archeologische opgravingen en een bekende site is Chan Chan. Onderweg zag je de schade van alle overstroomde rivieren, het weggeslagen asfalt en de hoeveelheid modder die het op de wegen heeft achtergelaten. Zo’n 1x per 10 a 15 jaar vinden deze overstromingen plaats en deze komen voort uit het natuurverschijnsel El Nino. Aangezien Peru grotendeels bestaat uit woestijn is niets bestand tegen de hoeveelheid water die in zo’n korte tijd uit de hemel komt vallen. Ook al hebben alle stammen bijvoorbeeld tempels voor de zon gebouwd, mensen geofferd, het heeft geen verandering teweeg gebracht.

Na aankomst in Trujillo werd mij verteld dat het nog steeds onmogelijk was om naar Huaraz en/of Lima per bus te reizen. Vliegen was de enige uitkomst dus kon er weer geboekt gaan worden. Opvallend is dat in de 3 bezochte Zuid-Amerikaanse landen de kerken, en het zijn er veel!, continu vol zitten. Ook bijvoorbeeld bij een dienst op maandagochtend. Het toont aan hoe religieus men is en ook in het vliegtuig worden heel wat kruizen geslagen. Daar vaar ik dan mooi op mee.

Na Colombia en Ecuador, landen die mij hebben verrast hoe schoon het daar is, ben ik in Peru geschrokken van de hoeveelheid afval langs de weg. Dit bekent niet dat dit effect heeft op de hygiene in hostels en restaurants want alles ziet er keurig uit. Men maakt in alle 3 de landen veel gebruik van mondkapjes/mutsen bij bereiding van eten, ijshoorntjes worden met een servetje gepakt etc. Daarnaast vind er veel afvalscheiding plaats en vind je verschillende soorten prullenbakken. Wat er daarna mee gebeurd is mij onbekend. Peru is sowieso anders dan Colombia en Ecuador. Het land bestaat veel meer uit woestijn, de huizen zijn ‘minder afgemaakt en netjes’ zouden wij zeggen(al is dat niet het geval in bepaalde wijken in de grote steden), meer zandwegen, veel casino’s, er wordt veel Engels gesproken (van slechte invloed om mijn Spaans nog enigszins op te vijzelen) en er is veen Engelstalige (oude) muziek.

Na naar Lima te zijn gevlogen ben ik direct doorgereisd naar Paracas. Hier kan je de eilandgroep las Ballestas bezoeken, ook wel genaamd ‘Galapagos for the poor’. Op de eilanden vind je voornamelijk vogels die veel voorkomen op de Galapagos en grote groepen zeeleeuwen. Een andere bijbehorende attractie is de geoglief El Candelabro (de Kandelaar), een zandtekening van 170 meter hoog, 87 meter breed en 4 cm diep, welke ondanks wind en regen niet verdwijnt. De 2 uur durende boottrip was heerlijk en de hoeveelheid vogels waren overweldigend. ’S Middags gelijk door naar Paracas National Reserve wat bestaat uit een woestijn met rode bergen, ontstaan door erosie, gelegen aan zee. De wegen zijn gemaakt van zout.

Opvolgend naar Huacachina, een oase in de woestijn. Een ochtendje meegeholpen bij een vrijwilligersproject om de rotzooi in de woestijn op te ruimen en daarmee direct op de lokale tv zender. In de avond plaatsgenomen in een buggy met 11 stoelen, een kinderzitjesgordel om en toen rijden, nou ja rijden, door de woestijn. Het was lachen, gieren, brullen... want het ging me toch hard en met grote regelmaat reden we omhoog zonder de afdaling te zien wat dan betekende dat we gigantisch omlaag doken. Tussentijds konden we sandboarden; ook dat was spannend al was het elke keer weer leuk als je beneden stond.

Ondanks dat velen mij adviseerde niet plaats te nemen in een 4 seated Cessna om de Nazca lines te gaan zien vind ik altijd dat ik zelf moet oordelen of het wel/niet de moeite waard is. Het advies kwam voornamelijk voort uit het gegeven dat veel mensen hun maaginhoud in een zakje terug zagen en daardoor niet in staat waren om naar beneden te kijken of dachten dat ze de dood in de ogen keken in zo’n wiebelend en van links naar rechts bewegend vliegtuig. Ik kan alleen maar zeggen; ik heb er van genoten! Ik vond het leuk in het vliegtuig (al was het niet de eerste keer in zo’n oud toestel) en heb de geweldige geogliefen, van voornamelijk dieren, op de grond heel goed kunnen zien.

Het is nu toch echt gebeurd! Vanuit Araquipa ben ik 2 dagen gaan hiken in Colca Canyon. We gaan het dus weer hebben over wandelen/hiken; ik had het toch afgezworen in mijn leven (en ook al regelmatig in mijn blogs). Heb ik eindelijk eens iets wat ik in het vakje 'niet leuk' heb gezet kies ik ervoor om in landen te reizen die het lopen (bijna) onoverkomelijk laten zijn wil je wat zien. Zo begon ik voorzichtig in Ecuador maar slaan de stoppen in Peru meer door.

Colca Canyon is bekend om zijn condors. Prachtige vogels met een spanwijdte van 3 meter. Maar goed, die vliegen en ik moet lopen. De eerste dag 12 km, voornamelijk naar beneden met een duur van 6 uur. Was goed te doen zolang ik er niet over nadacht dat ik de volgende dag 4 km omhoog zou moeten met een hoogteverschil van 1100 meter.

Elke vezel en hersencel schiet direct in de weerstand bij de eerste stappen die omhoog moeten worden gezet, Waarom? Waarom doe ik mijzelf dit aan gonst er continu onder mijn schedel. Ik test allemaal psychologische spelletjes om te kijken wat maakt dat ik elke keer weer mijn voet voor de volgende zet en het geluid van mijn ademtekort ga waarderen. Het enige wat helpt is te focussen waar ik mijn voeten neerzet want het zijn ook geen glad geplaveide paadjes...en dan daarbij te denken hoe prachtig de omgeving is en dat ik het anders gemist zou hebben ondanks dat ik er best goed tegen kan om dingen te missen. Naast de 2 dagen in Colca canyon heb ik ook niet voor de luxe, eenvoudige versie van Machu Picchu gekozen. De luxe versie is een tour met de trein en met de bus omhoog naar Machu Picchu. Nee, ik heb de goedkope en sportieve versie uitgezocht en ben na 7 uur busreis 3 uur naast de spoorlijn gaan lopen om in Aguas Calientes aan te komen. Een prima wandeling, ondanks een daypack voor 3 dagen met heel veel flessen water, met mooie uitzichten en zelfs al zicht op de Machu Picchu.

Om 3.45 begon de Machu Picchu dag. In de regen lopend naar de brug welke om 5 uur openging om de trial te kunnen lopen naar Machu Picchu. Een heerlijke kwelling van een uur in de regen en in het donker door de bush bush over ongelijke treden. Bij aankomst bij de ingang stond onze gids klaar die ons 2 uur heeft rondgeleid door het ‘dorp’. Om alles eruit te halen had ik nog een extra ticket gekocht voor de beklimming van Machu Picchu Mountain met een top op 3000 meter. Een kleine 1,5 uur omhoog met als beloning een uitzicht over geheel Machu Picchu. Ondanks de hoeveelheid wolken heb ik toch regelmatig van dit uitzicht mogen genieten. Na de afdaling en nog een rondje ‘dorp’ heb ik mezelf getrakteerd (doe ik dat al niet een half jaar lang?) op een busrit naar beneden en wat bleek dat een uitstekende keuze te zijn want het begon te stortregenen. Na de volgende dag weer 3 uur te hebben gelopen om terug te kunnen keren naar Cusco moet ik misschien toch stiekem bekennen dat wandelen/hiken in het vakje ‘misschien af en toe leuk’ terecht is gekomen.

Tijd dus om nog 1 klein toertje toe doen en dan wel naar Rainbow Mountain. Het was voornamelijk heel lang in de bus zitten en uiteindelijk maar maximaal een uurtje lopen op wel te verstaan 5000 meter. Al voor aankomst werden de bergen steeds mooier en dan vooral van kleur; knalrode bergen tussen de begroeide groene. Bij aankomst werd het steeds kleurrijker, het wordt natuurlijk niet voor niets Rainbow Mountain genoemd (Foto’s beschikbaar op instagram manon.koekkoek). Ondanks de hoogte heb ik geen gebruik hoeven maken van extra zuurstof en niet hoeven kauwen en zuigen op Coca bladeren. Deze zijn overal beschikbaar om ‘het op hoogte zijn’ een beetje aangenamer te maken mocht je last hebben van duizelingen, ademgebrek of bij gebrek aan energie. Voor sommigen geldt dit al bij aankomst in Cusco wat op 3250 meter ligt. Dit was de laatste; na alle wandelingen is het potje met Arnica wel leeg...en heb ik bijna een wandeloutfit bij elkaar...

Machu Picchu is een onderdeel van een gebied genaamd Sacred Valley. Pisac, Oyanraitambo, Urubamba en Chinchero vallen hieronder. Je vindt hier opnieuw Inca onderdelen. Dat werd dus een dagje bus en ik voelde me af en toe op een 55+ reis waarbij je Texelse schapendekens verkocht krijgt... in dit geval waren het dan bezoeken van handycraft markten. Ook nog een half dagje Maray, ronde landbouwvelden met elke ring een andere temperatuur waardoor er verschillende groenten op konden worden verbouwd. Peru heeft rond de 3000 aardappelsoorten. En daarna Maras, grote zoutbaden midden tussen de bergen. Gedurende mijn reis heb ik nu genoeg geschiedenis gezien.

De titel van deze blog gaat over eten. Wereldwijd wordt aangegeven dat Peruaans eten behoord tot het beste eten van de wereld. Daarnaast zijn er in Lima 3 restaurants die in de Michelin top 50 voorkomen. Er zijn een aantal bekende Peruaanse gerechten waarbij ceviche de meest bekende is. Daarnaast behoren Causa, Lomo Saltado, ricotta rellena (gevulde peper), alpaca vlees en cavia tot de standaard gerechten. Het lekkerste is de locale drank; Pisco Sour. Een scheut pisco, lemon en opgeklopt eiwit. En dan hebben ze nog Inka Cola: een knalgele limonade, mierzoet met bubbels. Ondanks het doel om op een avond cavia te eten hebben wij deze missie toch afgeslagen. Iedereen die het wel gegeten heeft kwam hier niet enthousiast op terug.

Ik heb ik elk zuid-Amerikaans land genoten van menu del dia. Een vastgestelde lunch met soep, rijst met kip, vlees of vis en vaak nog een glas citroenlimonade voor een vastgestelde prijs. Het maakte wel dat als ik dat eenmaal ’s middags had gegeten het avondeten vaak minimaal was.

In bijna elk land doe ik een kookcursus waarbij ik van alles leer over de lokale gerechten dus ook zo hier. Ondanks dat ik geen uitgesproken keukenprinses ben zou het toch heel leuk zijn als ik jou voortaan thuis ceviche kan voorzetten. Hopelijk met een glas pisco sour erbij.


NB: Ik heb 2 blogs tegelijkertijd live gezet. Mijn laatste blog is; Peru; het is gelukt!



Ecuador: ama la vida

Ama la vida, love life, is wat je hier op bussen, gebouwen, t-shirts ziet staan met een prachtig gekleurd logo erbij. Ama la vida is wat ik op dit moment tot het maximale uitnut.

Mijn lijf maar ook mijn mind waren na maandenlang te zijn blootgesteld aan de hitte geschokt door de kou in Ecuador. Als ik mij had voorbereid op het land dan had ik kunnen weten dat bij de hoogte waar ik regelmatig op vertoef het koud zou zijn maar ik heb me weer laten verrassen. Dit betekende dat ik als eerste een muts heb gekocht, vooral om mee te slapen. Een (regen) jas en waterdichte (wandel) schoenen volgden want continu natte voeten dragen niet bij aan de opwarming.

Mijn eerste stop over de grens was Otavalo. Deze stad staat erom bekend de grootste markt van Zuid-Amerika te hebben, op de zaterdag dan wel te verstaan. In de buurt van Otavalo kon ik gaan beginnen aan de eerste beklimming van de vele vulkanen die Ecuador rijk is. Een prachtig rondje rond het kratermeer op een hoogte van 3200 tot 3700 meter. Gelukkig ben ik al enigszins aan enige hoogte boven de zeespiegel gewend maar dat wil nog niet zeggen dat ik niet af en toe stond te briesen als een paard. Wat is het toch jammer dat je vaak eerst een eind omhoog moet lopen om bepaalde dingen te zien... maar goed, het luie lijf moest ook maar eens in actie worden gezet.

In Otavalo zag je veel indianen; vrouwen in traditionele kleding en mannen met halflang tot lang haar. Het leek een heel groot verschil met Colombia en ik verwachtte vanaf nu dit continu te zien. Aangekomen in de hoofdstad Quito bleek dit niet de waarheid. In bepaalde gebieden zie je de indianenmaar het overgrote deel is modern gekleed, hebben de mannen korte haren en leven een modern leven.

Gestart met een Food tour en deze bleek best nuttig. Ik leerde namelijk om de menukaart te lezen en ze blijken hier heel heel veel ingewanden te eten van koeien en geiten. Nu wist ik in iedergeval wat ik niet wilde bestellen al waren de gebakken darmen als snack best lekker. Naast Peru is dit ook het land van de gebakken cavia. Ik ben het nog niet heel veel tegengekomen en heb deze ook nog niet op mijn bord gehad maar ik heb nog kansen genoeg. Een ander nieuw verschijnsel op eetgebied is dat je popcorn geserveerd krijgt bij je cheviche (rauwe vis) en deze in je maaltijd moet strooien.

Natuurlijk heb ik weer keurig een free walking tour gedaan waar ik naast alle gebouwen en verhalen ook meer te weten kwam over de aankomende verkiezingen welke op 2 april hebben plaatsgevonden. 2 dagen voor de verkiezingen werden in elke stad alle bars/clubs gesloten en mocht er geen alcohol worden gedronken. De reden hiervoor is dat iedereen met zijn volle verstand in staat moest zijn om tot een gedegen stem te komen. Men voert hier ook veel campagne met optochten, vlaggen etc. Zelfs op het kleine eiland San Cristobal in de Galapagos, waar 3000 mensen wonen, waren luide bijeenkomsten tot diep in de nacht en een grote stoet van mensen dwars door het dorp met hun vlaggen, muziek en commentaar.

Ecuador is een stuk kleiner dan Colombia waardoor de busritten tussen de 2 en 13 uur duren. De bussen zijn vaak voorzien van een toilet, een camera en ook regelmatig WiFi. Verhongeren op deze ritten is onmogelijk. Waar de bus ook maar enigszins stopt of langzaam rijdt komen er mensen in de bus die van alles verkopen. Daarnaast heb je mensen die een heel verhaal afsteken over geld wat ze nodig hebben voor de educatie van hun kinderen. Het verkopende product wordt aan iedereen in de bus uitgedeeld en daarna weer opgehaald waarbij je dan bepaalt of je het wilt kopen. Waar in Colombia iedereen tegen mij aanpraatte en zorgde dat ik uitstapte waar ik moest zijn lijken de mensen hier meer verlegen. Zeker in de stadsbus moest ik mensen aanspreken om te vertellen waar ik naartoe wilde zodat ik hen medeverantwoordelijk kon maken dat ik kwam waar ik wilde zijn.

Gedurende de busritten luister ik af en toe naar mijn playlist op Spotify. Aangezien ik al enige maanden voornamelijk Engels spreek werd mij ineens duidelijk dat een aantal liedjes op mijn playlist wel hele slechte teksten vertegenwoordigde. Normaal hoor ik meer die beat maar nu is het meer alsof ik naar een Nederlands liedje luister. Met mijn Spaanse playlist ben ik nog niet zover. Hiervoor heb ik Google Translate nog wel nodig. De woorden buenos dias/buenas tardes/buenas noches gaan me goed af want dit gebruik je de hele dag. Mensen zeggen elkaar hier veel gedag dus kan als gast in hun land niet achterblijven. Zo zijn er nog een aantal woorden die me nu makkelijk afgaan maar het blijft wel enigszins op het peuterniveau, van 2 a 3 woorden bij elkaar gebruiken, hangen.

Na Quito op naar de volgende vulkaan; Lago Quilotoa. Je kan hier 4 dagen omheen lopen of, zoals ik natuurlijk heb gedaan met mijn enige afkeer tot hiken (de afkeer slinkt), in 1,5 uur naar beneden en naar boven lopen. In alle hostels rondom de vulkanen gaat het licht om 22.00 uit want men gaat er vanuit dat iedereen wandelt... Wel in een prachtige berghut gezeten met een bubbelbad en sauna’s met uitzicht op de bergen. Waar ik hier heel gelukkig van wordt is dat alle hostels handdoeken verstrekken. Eindelijk kan ik me normaal afdrogen ipv te moeten deppen met mijn lichtgewicht dep handdoeken.

Het toeristische Banos is de uitvalsbasis voor elke outdoor activiteit die je kan bedenken. Eindelijk kon ik nu eens leren abseilen en dan gelijk in of naast verschillende watervallen. Nog een korte zipline gedurende de trip en het was weer een perfecte dag. ’S Avonds rijden hier luide, kleurrijke chiva’s. Dit is vergelijkbaar met de discobus in Amsterdam behalve dat deze vrachtwagens open zijn en veel geluid produceren.

Ecuador ligt op de evenaar wat maakt dat de zon recht boven je schijnt en je dus nauwelijks schaduw van jezelf ziet. Blijft opnieuw een raar verschijnsel. Ze hebben hier, zoals ze het noemen, een vulkaan straat, veel bergen, gedeeltes die heel laag of gelijk aan de zeespiegel liggen zoals de Galapagos Eilanden.

11 dagen ben ik op de Galapagos geweest. De Galapagos bestaat uit 9 (of 22 afhankelijk wat je meetelt) eilanden waarvan er 4 bewoond zijn. Verder heeft het nog zo’n honderdtal rotsen/plateaus en hebben een vulkanische oorsprong. Afhankelijk van het jaargetij en de zeestromingen vind je hier specifieke vogels en zeedieren. Het specifieke aan de Galapagos is, is dat je hier geen grote getale van dieren ziet maar meer dat er verschillende dieren zich mengen dus bv. een kolonie van 16 pinguïns en een paar flamingo’s.

Mijn idee was om te gaan eiland hoppen ipv het maken van een cruise omdat het er ‘zijn’ al een kostbare aangelegenheid is. Mislukt, na aankomst zat ik binnen 3 uur bij een travel agency om te horen welke last-minute cruises er werden aangeboden. Ik kon al mijn meegebrachte cashgeld (wat ze adviseren want er zijn niet zoveel pinautomaten en je weet nooit of er geld is) direct weer inleveren want met een 2 dagen toer Isla Isabela en een 5 daagse cruise op een catamaran met jacuzzi was het snel gedaan met dat geld. Gelukkig deden de pinautomaten het, alleen had ik de week ervoor al zoveel cash verzameld dat ik over de weeklimiet zat maar gelukkig bezit ik meerdere passen..want zonder reispartner kunnen dat af en toe de zorgen zijn. Het is dus een combinatie van eiland hoppen en cruise geworden en ik kan deze combi iedereen aanraden.

Dit alles heeft er voor gezorgd dat ik 8,5 uur gesnorkeld heb op 7 verschillende locaties en 1,5 fles waterproof zonnebrand heb verbruikt. Gezwommen met pinguïns, zeeleeuwen, 4 soorten haaien; hammerhead, galapagos haai, witpuntrifhaai en zwartpuntrifhaai, giant schildpadden, mantra’s, leguanen, zeepaardjes en enorme scholen (grote) vissen. Het enige wat ik heb gemist is de giant mantra van gemiddeld 7 meter.

Onderweg nog dolfijnen zien springen en een walvis zien spuiten ondanks dat het niet het jaargetijde hiervoor was. Op veel verschillende eilanden/rotsformaties/plateaus flamingo’s, pelikanen, leguanen, blue footed boobie, Nasca boobie, fregats etc. gezien. Het meest bijzondere vond ik dat vogels hier niet wegvliegen als je langs ze loopt en alle zeedieren ongestoord lijken te zijn met wel de regel; 2 meter afstand houden. Het was opnieuw een prachtige ervaring ondanks de extreme hitte en hoge vochtigheid.

Kort weer even naar de grote stad Cuenca met een aangenamere temperatuur en nu verkeer ik nog steeds in een aangename temperatuur maar dan in het berggebieden in het zuiden, Vilcabamba. Opnieuw gedraag ik mij hier niet als een backpacker, al zijn de prijzen er wel naar, want ik zit in een schitterende lodge met eigen restaurant, een zwembad, elke dag verschillende yoga classes in de yogashala, een bar met pool- en tafeltennistafel en verschillende massages. Zoals ik mijn verhaal al begon: ama la vida.

Op de yoga moet ik zeker nog even terugkomen. In mijn eerste verhaal schreef ik dat ik benieuwd was of ik in staat zou zijn om een verandering door te maken en yoga een dagelijks ritueel in mijn leven zou kunnen laten zijn. Helaas, mijn DNA heeft zich hier nog steeds niet op aangepast. Mijn yogamat heb ik in Colombia afgestaan want dat was alleen maar extra gewicht en voor de keren dat ik wel tot enige uitvoering kwam was de pareo ook goed genoeg.

Vanaf Vilcabamba zou je normaal gesproken met de bus naar Peru kunnen reizen maar vanwege alle grote overstromingen in de afgelopen weken is het noorden van Peru onbegaanbaar. Op dit moment ben ik aan het uitzoeken hoe ik daar ga komen. Er zal hoe dan ook moeten worden gevlogen, de vraag is alleen vanaf waar en er zijn een aantal redenen waarom het belangrijk is dit goed te bepalen. Elke dag is er nieuwe informatie over wat wel/niet begaanbaar is dus misschien wacht ik het nog een paar dagen af.. ik zit hier hoe dan ook in het goede leven.



Colombia: 'de laatste weken'

Gisteren heb ik met enige weemoed Colombia verlaten maar ga ook op naar een nieuw avontuur in een volgend land; Equador. Daar mag ik weer gaan wennen aan ander geld (Amerikaanse dollars), gewoonten en gebruiken.

Na mijn terugkeer uit de woestijn ben ik een tijdje blijven hangen in Santa Marta, samen met mijn maatjes Majeed en Roseanne. Wij werden gedurende deze dagen omringd door Argentijnen wat me een paar nieuwe Spaanse woorden heeft opgeleverd en waar we vreselijk hebben gelachen want zij zijn allemaal zo gek als een deur. Naast dit leverde het ons ook een les Tango op en mocht ik tot mijn grote plezier 15 minuten op de hakken van de danslerares lopen zodat mijn uitvoering van de Tango met de dansleraar beter tot zijn recht kwam; een volgende vakantiebestemming is Buenos Aires.

Na elke dag uitstel van mijn vertrek werd het toch echt tijd om weer te gaan bewegen. Het boeken van een vlucht gaat net zo snel als het boeken van een bus dus op het vliegtuig naar Bogota vanwaar ik met de bus naar een koloniaal Colombiaans dorp ben vertrokken. Ik had, na alle voorgaande maanden met continu allemaal gezellige mensen om mij heen, heel veel behoefte om een tijdje alleen door te brengen en dat kon daar eenvoudig. Boeken gelezen, geslenterd langs de winkels, op het plein geluisterd naar muziek etc.

Vliegtuig gepakt naar de Amazone voor een 3 daagse toer in de jungle. Deze toer ging vanuit Leticia wat 800 km van de eerste snelweg in Colombia ligt en zeer dicht tegen Brazilië en Peru aan. Je mag dan ook zo’n 60 km elk land in varen zonder dat je een visum voor een van deze landen nodig hebt. Je kan vanuit hier ook direct door naar Peru maar aangezien ik graag eerst naar Equador wilde en nog een stukje van Colombia wilde zien heb ik besloten om gewoon terug te vliegen naar Bogota.

De jungle is een ervaring op zich. Het is wel even doorzetten, vind ik, want het is zeer warm, hoge vochtigheidsgraad, heel veel, maar dan ook echt heel veel, muggen wat betekent dat je naast zonnebrandcreme je ook volledig gesprayd moet zijn met muggenspray. Daarnaast loop je op rubberlaarzen ivm de hoeveelheid modder, een lange broek maar ook een trui met lange mouwen is een vereiste. Je kan je vast voorstellen hoe je je dan voelt. Maar geen gezeur, het is een eigen keuze om hieraan te beginnen. Na een rit met de watertaxi mochten we overstappen op een klein, wiebelig bootje die ons verder naar de jungle bracht. Als je je voorstelt dat je door het bos loopt maar deze is een paar meter onder water gelopen waardoor je meer op de hoogte van de vertakking van de bomen komt dan snap je waar we doorheen voeren. Op een open plek stonden 2 kleine gebouwen en dat was de plek waar we de nacht gingen doorbrengen. De badkamer bestond uit een toilet met een gordijntje en emmers water om door te spoelen en mee te douchen.

Onze gids heeft ons, met de machete om zich heen slaand, door de jungle geleid en veel uitgelegd over bomen, wat je ermee kan, bv. water drinken uit takken, en over insecten die we tegenkwamen. Verwacht niet dat je veel dieren ziet; de meeste leven nl. ’s nachts dus werd er ook een nachttoer gehouden waarbij we voornamelijk de tarantula’s tegenkwamen. Ik merk dat mijn spinnenfobie aan het afnemen is; ik ben nl. niet hard weggerend maar heb op gepaste afstand er ook nog naar gekeken.

De 2e nacht was in een jungledorp waar zo’n 3000 mensen wonen en waar dus gewoon restaurants en barren zijn. Ook hier hebben we een boottocht gemaakt waar we leguanen in de bomen zagen die vanuit daar het water in sprongen, luiaards en de roze en grijze dolfijn gezien.

Na alle natuur werd het weer tijd voor de stad en dan vooral tijd om weer danslessen te volgen. De stad van de salsa is Cali. Na 4 avonden in salsaclubs te zijn geweest en ook nog zo’n 5 uur extra les te hebben gevolgd was ik (lijftechnisch) gesloopt. De Colombiaanse salsa heeft een hele hoge snelheid wat veel techniek vergt. Ik heb mijn ogen uitgekeken in de clubs en zal nog jarenlang moeten oefenen....

Algeheel in Colombia zijn de mensen heel sportief. In de ochtend zie je veel mensen in leggings/korte broeken en op gympen hardlopen, honden uitlaten of naar de gym gaan. In Bogota wordt elke zondag een hele lange toegangsweg afgesloten zodat deze gebruikt kan worden om te fietsen, rollerskaten en hardlopen. Langs de kant worden dan ook eettentjes opgezet. Ongelofelijk hoe druk het is! Als Nederlandse heb ik mij hier natuurlijk ook aan gewaagd. Fietsen is hier, na voetbal, de meest beoefende sport.

Nederland is een spijkerbroekenland maar hier kunnen ze er ook wat van. Je kan hier echt alles dragen; er mogen zoveel gaten in je broek zitten als je wilt (is hier nl ook heel hip), je trui mag doorschijnend of heel kort zijn ook al heb je zwembanden, terwijl het assortiment corrigerend ondergoed hier nog veel uitgebreider is als bij ons; en ook voor de man! Het enige waar ik echt niet over uit kan is het dragen van soortgelijke Crocs. Deze zijn in alle soorten en kleuren verkrijgbaar en een grote hit. Niet alleen hier maar ook in Nieuw-Zeeland heb ik mij hierover verbaasd. Zelfs nu is het onder reizigers een van de meest gedragen schoenen. Daarnaast zijn ze hier gek op uniformen en daar kan je gerust mee over straat. Met enige regelmaat denk ik dat iedereen uit een OK is weggelopen.

Ondanks een groot assortiment mobiele telefoons, en veel mensen ook een mobiel hebben, zijn er hier zeker ook nog publieke telefoons. Maar de mooiste optie die wordt geboden is dat er een aantal mobieltjes aan een winkelwagen of aan iemands jas hangen en dan kan je vanaf daar direct bellen.Andere dingen die mij hier zijn opgevallen is de grote hoeveelheid bloemen en planten winkels/plantages. Wat blijkt; Colombia is na Nederland het 2e exportland. Dat ze hier spare-ribs eten met plastic handschoenen. Ik dacht wat moet dat plastic in mijn eten en heb deze aan de zijkant gelegd. Lekker bleu want het bleken handschoenen te zijn. Er extreem veel plastic afval is; zeker in het noorden waar de mensen van de zee moeten leven is het gehele landschap (en dus ook de zee) voorzien van plastic zakjes. Er is nog heel wat werk te verrichten om het plastic in de wereld, en dan vooral ook de plastic soep in zee, te minimaliseren. Wat wij zien als een VIP tafel in een club is hier heel normaal; iedereen besteld een volledige fles drank en daarbij een aantal flessen fris. Men houdt er hier zeer van! Verder geniet ik als ‘oudere dame’ van de charmante jonge jongens die, zodra ik over enige rotsen moet klimmen, altijd aangerend komen om mij hun hand als ondersteuning te laten gebruiken. Of ik er nou blij om moet zijn dat ze me ook als ouder ervaren is een tweede maar het geeft wel weer hoe zij staan ten opzichte van ouderen. Je ziet deze verhoudingen ook heel veel in families en hoe zij elkaar ondersteunen. Verder ben ik ook verrast over de hoeveel tolwegen. De wegen zijn hier over het algemeen heel goed. De enige weg die heel hobbelig is geweest was de weg naar San Agustin wat maakte dat ik over een afstand van 136 km er 5 uur later aankwam.

Na Cali was mijn laatste stop in Colombia San Agustin waar veel archeologische opgravingen zijn gedaan en dan met name in graven. Prachtige beelden zijn hier gevonden ter bescherming van een graf. Dit was een mooie afsluiting van een schitterend land waar ik nog zoveel ook niet gezien heb.

Het was nog een flinke rit naar de grens door een schitterend landschap en waarbij het enige spannende was of er niemand met cocaïne vingers aan mijn tas had gezeten maar ik heb alle narcoticatesten, hond en ondervraging (in het Spaans welteverstaan), doorstaan. Ik ben dus aangekomen in Equador met een zeer hartelijk welkom door de douane.



Colombia: Vakantie aan de Caribische kust

Ik eindigde mijn vorige blog met het gegeven dat het tijd werd voor ‘vakantie’. Ik weet, dit klinkt raar maar na mijn dagelijkse programma in Medellin had ik de behoefte ook weer eens tijd te hebben om een boek te lezen. Daarnaast blijft reizen ook anders dan op vakantie zijn. Reizen betekent dat je veel moet uitzoeken; wat wil je doen, hoe kom je er, welke route is handig. Hiervoor spreek je veel andere reizigers wat leuk en sociaal is maar ook veel tijd van je dag in beslag neemt. Dan wordt het boeken van hostels, trips, tickets etc. Daarnaast moet je ook steeds bedenken hoelang je blijft, of je bv. beter het weekend daar wel/niet kan zijn, of er tijd is om de was te doen (en te drogen) want wachten tot je allerlaatste set kleren is niet heel praktisch, en ook zijn dat er al niet zoveel ik til me een ongeluk. Daarnaast heb ik warme- en zomerkleding bij me en kan je dus niet alles op elke plek dragen. Door veel te reizen zorgt het ook voor verlies van materiële zaken of dingen die stuk gaan welke in sommige gevallen weer vervangen of gerepareerd moeten worden. Door langduriger op 1 plek te zijn is dit alles veel praktischer maar nu ging het echte reizen er weer aankomen.

Vanuit Medellin ben ik naar Cartagena gevlogen. Het land is erg groot waardoor er flinke afstanden moeten worden afgelegd welke zeker mogelijk zijn met de bus maar de kosten van een vliegticket komen overeen met een busticket dus was in dit geval de keuze snel gemaakt. 70 minuten later kwam ik aan in een enorme hitte. Het doet me terugdenken aan mijn weken in India. Het wordt opnieuw weer wennen aan deze warmte en maakt dat ik langzamer moet gaan lopen, minder activiteiten op een dag kan doen en wordt extra benadrukt dat water een eerste levensbehoefte is.

Cartagena is levendig en heel toeristisch mede ook doordat het een cruiseschip haven heeft. De stad is omringd door een stadsmuur en lijkt op Marrakesh. Kleine straatjes met mooie, houten balkonnetjes en fleurige bloemen. En wat kwam ik hier tegen: de gewraakte bierfietsen zoals in Amsterdam. In elke stad vind je ook veel straatartiesten met de meest bijzondere outfits, koetsen en in elke stad vind je verkopers die met koffiekannen rondlopen want Colombia is het land van de koffie. Een schrijnend oprukkend verschijnsel is het sextoerisme. Zeker met buurland Venezuela, waar de financiële situatie onder de inwoners het dieptepunt aan het bereiken is, maakt dat veel dames de grens overkomen.

Vanuit Cartagena kan je met de boot naar verschillende eilanden waarbij ik mij 2 dagen heb ondergedompeld in paraiso secreto (secret paradise) op Isla Grande, onderdeel van Isla Rosario. Ik sliep in een prachtig hostel zonder ramen en waarbij alles openblijft en iedereen in en uit loopt. Aan de andere kant van het eiland, ongeveer een half uur lopen door de bush, kom je op prachtige witte stranden met turquoise zee. De Colombiaanse dames hebben op het strand nog minder om het lijf dan wij, zij dragen tanga’s. Zij gaan dus op een andere manier met ‘ de billen bloot’.

Helaas viel het geplande zwemmen met plankton, wat maakt dat de baai glinstert, in het water door een te felle maan. Als compensatie dan maar na het dorpsfeest waarbij het dorp uit niet meer bestaat dan een aantal in elkaar getimmerde houten huisjes en een kooi, met daarin een kleine ronde arena met daaromheen een paar houten zitplaatsen, welke wordt gebruikt voor hanengevechten. Bij aankomst kwamen we daar dus ook niet onderuit en was het interessant om te zien hoe fanatiek het publiek was, ik vergelijk het met Zuid--Amerikaans voetbal. Daarnaast was er ook geld in het spel wat maakte dat aan het eind er een aantal aanwezigen zeer oververhit raakte. Tijd dus om de kooi te verlaten en ons op de Caribische dans Champeta te storten. Gelukkig was ik door de Bachata al gewend geraakt aan het verlies van enige persoonlijke lijfafstand want dit doet er niet voor onder.

In een vorige blog heb ik al eens eerder geschreven over dat ik altijd even moet wennen aan ‘bumpy roads’. Naast de bus en het vliegtuig heb ik nu ook flinke bumpy roads in een boot en achterop een motor gehad. 2 uur lang in een kleine boot waarmee we bovenop golven kwamen te hangen welke dan wegvielen en we vol op het water klapte met een flinke dot water over je heen. Wat betreft de ritjes op de motor; in Minca kan je naar een hostel genaamd casa Elemento wat bovenop een berg ligt. Er is geen keurig aangelegde weg hier naartoe maar een hobbelige, steile zandweg met rotsen/stenen, riviertjes en dan omhoog.. Het was maar goed dat mijn bestuurder een sixpack had waar ik me aan vast kon houden want af en toe vlogen ik en mijn rugzak aardig de lucht in. Naar beneden bleek een grotere uitdaging want na 40 minuten met mijn voeten tegen de pedalen gedrukt om zorg te dragen dat ik mijn jonge, schriele bestuurder niet plat zou drukken tegen het stuur, leed ik aan extreme verzuring in mijn benen en knieën (kan dat?!). Het waren weer mooie avonturen waarbij vertrouwen op de kundigheid van een ander uiterst belangrijk is.

Gedurende het reizen ontmoet je continu nieuwe mensen. Met sommigen spendeer je een uur, een aantal dagen of reis je samen verder. Er zijn altijd mensen waar het heel goed mee klikt en die ik benoem als bakens. Mensen waar je voor een gedurende periode altijd op terug kan vallen. Zo heb ik vanaf Bogota t/m de eerste week van Medellin vooral veel tijd doorgebracht met de Nederlander Ferhat, de 2 opvolgende weken met de Deense Marlene, de 3 daaropvolgende weken met de Britse Roseanne en hebben wij weer een gezamenlijk baken in Santa Marta waar we op terug kunnen vallen genaamd Maajeed uit Bahrein. Wat ook regelmatig gebeurd is dat je dezelfde mensen onderweg spontaan weer ergens tegenkomt want uiteindelijk reis je allemaal dezelfde route. Door mijn langdurige verblijf in Medellin moet ik wel weer opnieuw beginnen met de ‘opbouw’ van bekenden op de route.

Er zijn ook altijd bijzondere momenten zoals dat je in Auckland loopt en daar een oude zakelijke relatie tegenkomt of je samen reist met iemand en blijkt dat je een gemeenschappelijke kennis hebt. Dit laatste komt echt met grote regelmaat voor. In alle opzichten maakt het weer duidelijk hoe klein de wereld is.

Elke keer is het weer een verrassing waar ik terecht kom om te overnachten. Natuurlijk is er tegenwoordig internet en kan je op foto’s zien hoe het eruit ziet maar dat wil niet altijd zeggen dat dit ook exact zo is en er hangt ook veel af van de sfeer. Meestal boek ik een hostel welke mij door een andere reiziger is aanbevolen. En dan is het ook altijd maar hopen dat je een goed matras hebt zonder bedbugs want dat blijft het grootste risico. Fingers crossed want in die situatie heb ik gelukkig nog niet verkeerd. Heel soms verhuis is ik in een stad/dorp tussentijds naar een ander hostel. Mijn voorkeur heeft een 4 persoonskamer al kan het soms beter zijn om in een 8-, 10, of 12 dorm (slaapzaal) door te brengen aangezien deze kamers soms meer ruimte hebben en dan je rugzak ook een plek heeft. En dan mag ik ook altijd nog hopen dat ik het onderbed in een stapelbed heb zodat mij het klimmen wordt bespaard en ik ook zittend mijn schoenen kan aantrekken. Voordat ik vertrok had ik me nog leuk voorgenomen om geen kamers meer te delen, die tijd leek me voorbij. Aangezien ik zo laat was met het boeken van mijn yoga teacher training begon ik op mijn eerste dag van de reis al in een dorm en is het hier grotendeels bij gebleven want uiteindelijk is dat de goedkoopste optie maar wat is het af en toe genieten om een eigen kamer te hebben. Kan ik eindelijk weer eens echt rotzooi maken. Want het eerste wat ik voor een volgende reis ga aanschaffen is een rugzak die je aan de zijkant kan openritsen in plaats van mijn bovenlader waardoor ik steeds alles eruit moet halen want natuurlijk zit het, op dat moment benodigde, juist onderin.

Na mijn 4 dagen in de bergen in Minca waarvan ik de laatste 2 dagen in Casa Elemento was had ik wel behoefte om weer Spaanssprekende mensen om me heen te hebben en Spaanse muziek. Casa Elemento heeft namelijk alleen maar gringo’s (westerse mensen) en kwam Led Zeppelin me uiteindelijk de neus uit maar de locatie is het volkomen waard (zie mijn instagram ). Deze behoefte werd direct in meervoud vervult want mijn 3 daagse toer naar de woestijn in een luxe 4x4 had een Spaans sprekende chauffeur met op de radio alleen maar de lokale accordeonmuziek. De woestijn bevindt zich in het meest noordelijke deel van Colombia, tegen de Venezolaanse grens. Er woont een bepaalde stam, de Wayuu en wordt gezien als een heel arm deel van Colombia. De huisjes zijn minimaal als je hier al van huizen kan spreken. De afwisseling in natuur was zeer bijzonder, de ene keer reed je tussen enorme cactussen, de andere keer was er niets, dan enorme duinen en alles omringd door de zee. De toer bevatte geen overnachtingen in bedden maar deze werden vervangen door hangmatten. De eerste nacht werd onze hangmat onder een afdakje aan het strand gehangen, de 2e nacht onder een betonnen overkapping aan een prachtig meer. In Venezuela had ik al eens eerder het genoegen gehad de nacht door te brengen in een hangmat maar ik heb mij nu de techniek van het omdraaien in de hangmat meer eigen gemaakt. Dit gebeurt nog steeds niet spontaan maar af en toe geeft je lijf vanzelf aan dat het graag op de andere zijde wil liggen.

Langzamerhand wordt het tijd om vanuit het hoge noorden naar beneden te gaan afzakken zodat ik nog tijd heb voor Equador en hopelijk Peru al wordt dat laatste een uitdaging met alles wat ik graag nog wil doen en zien in Colombia.














Colombia/Medellin; 'Yo amo Colombia'

Er is zoveel te vertellen..... Om jullie mee te nemen in wat ik hele dagen hoor en om in de sfeer te komen, kan je op de achtergrond de muziek van de meest bekende en hippe zanger van Colombia, Silvestre Dangond, aanzetten; https://m.youtube.com/watch?v=BibonPyTuHQ. Dit nummer schalt uit alle boxen... en die heb je hier heel, heel veel!!

Colombia is zoveel meer dan ik ooit hebben kunnen verwachten. Aangezien ik nauwelijks enige voorbereiding heb gedaan is het ook echt een verrassing en verwacht ik dat het ook elke weer, als ik van plek verander, een verrassing gaat blijven.

Deze verrassing zit voornamelijk in de ontwikkeling van het land, de schoonheid van de natuur, het overal zo schoon is, bijna iedereen een hond heeft, de hoeveelheid basketbal- en voetbalvelden, de hoeveelheid vrouwen die hier werken, de ongelofelijk vriendelijke inwoners, de taal, het plezier en positiviteit wat er uitgestraald wordt ondanks dat er nog genoeg problemen zijn en de enorme achterwerken van de dames. Ik verkeer nog niet in het stadium om ‘echt’ van ‘bijgewerkt’ te onderscheiden want Colombia is één van de landen waar plastische chirurgie hoogtij viert. Ik ben zelf nog niet verder gekomen dan de pedicure en om in mijn ‘poco’ Spaans zorg te dragen dat mijn wenkbrauwen in de juiste kleur zijn geverfd. Een beetje meer achterwerk zou mij vast ook niet misstaan maar daarvoor zou ik de Spaanse taal eerst meer machtig moeten zijn voordat dit verkeerd gaat uitvallen :).

Ondanks 3 weken lang, van maandag t/m vrijdag 4 uur per dag, Spaanse les is het nog steeds hopeloos gesteld met het spreken van de taal. Ik weet al heel lang dat ik geen talenknobbel bezit en ben blij dat ik tegenwoordig op goed niveau Engels spreek ondanks dat mijn middelbare school leraar ooit verkondigde dat ik het nooit zou gaan leren. Ik houd me daar maar aan vast; met Engels is het ook goedgekomen. In de aankomende 3 maanden zal ik dus dagelijks nog flink moeten studeren en oefenen. Voor nu ‘gooi ik 5 woorden in de lucht’ en hoop dat ze begrijpen wat ik wil. Tot op heden gaat dit goed..

Gelukkig werden mijn ‘dramatische’ Spaanse les ochtenden in de middag gecompenseerd door iets wat ik, volgens mijn Colombiaanse dansleraren, wel kan en dat is dansen. Voor een Westerse dan wel te verstaan :) Het gaf mij zoveel meer plezier en energie om mijzelf enigszins kundig te maken in Bachata (zoek dat gerust op). Nu nog een goede danspartner in Nederland vinden, dus als je iemand (in Amsterdam) kent hoor ik het graag. (Na Silvestre, hierbij één van mijn favoriete bachata dansnummers; https://m.youtube.com/watch?v=XrqBCbIw1v0 )

Naast mijn privélessen volgde ik ook (gratis) groepslessen en in het weekend werd de dansschool ook een club met alle mogelijke dansen zoals Salsa, Merenque, Bachata, Cumbia, de officiële dans van Colombia, en Reggaeton, als je dit laatste dansen mag noemen.

Er zijn maar weinig Colombianen die Engels spreken maar aangezien het toerisme sinds 5 jaar echt aan het aantrekken is, is er wel behoefte aan het spreken van Engels. Mede hiervoor worden intercambio’s georganiseerd. Dit zijn avonden waarbij het mogelijk is om Engelstaligen met Spaanstalige te laten praten en elkaars taal te leren. Daarnaast zorgt het voor een kennismaking van de verschillende culturen. Ook de dansschool voorzag hier in want ook al wordt er gedacht dat alle Colombianen kunnen dansen is dit een mythe, ook zij hebben dansles.

Ruim 3 weken heb ik doorgebracht in Medellin, ook wel ‘de stad van de eeuwige lente’ genoemd vanwege het aangename klimaat. Medellin ligt in de bergen en bestaat uit 14 wijken en heeft ongeveer 3 miljoen inwoners. De stad is eenvoudig te doorkruisen want ze hebben hier geen straatnamen maar alles bestaat uit carrera of calle met een nummer.

Jaren geleden was het de gevaarlijkste stad aangezien het de stad van Pablo Escobar was (zie Netflix: Narcos) en nu is het uitgeroepen tot de veiligste stad. Er wordt hier heel veel gedaan aan de veiligheid door middel van heel veel politie op straat, continu politiecontroles en je uit een taxi halen om je te fouilleren is vrij normaal. Tijdens één van mijn bustripjes werden we door de politie naar de kant gehaald en kwam er een drugshond de bus binnen. Helaas zijn hierover geen sappige verhalen te vertellen... Ondanks alle politiecontroles is bijvoorbeeld cocaïne, maar ook marihuana, eenvoudig te verkrijgen. Er lopen heel veel straatventers met een bakje van waaruit zij sigaretten, lollies, chicklets (kauwgum) etc. verkopen. Onderin de bakjes zit de cocaïne. Door rood lopen lijkt hier geen vergrijp en kan je gewoon in het zicht van de politieagenten doen. Voor wat dat betreft lijkt het op Amsterdam; door rood lopen is ok en er is geen auto die stopt voor een zebrapad.

Ik heb in 2 wijken van Medellin gezeten: El Poblado en Envigado. El Poblado en Laureles zijn de meest luxe wijken. Bij aankomst in El Poblado wist ik niet wat ik zag; de meeste leuke, hippe restaurants, enorme uitgaansgelegenheden en dan verdeeld over een paar straten, rondom een park met daartussen enorme bamboestruiken, prachtige bomen en riviertjes. Eerst dacht ik in een soort Salou (waar ik trouwens nog nooit ben geweest) terecht was gekomen, alles voor de toerist zullen we maar zeggen, maar ik kwam er heel snel achter dat het overgrote deel van de bezoekers Colombianen zijn. De toerist, Colombiaan en de ‘digital nomad’ (dat zijn er ook veel mede vanwege het aangename klimaat) mengen heel goed. Deze menging heeft mij al 2 logeeradressen in het land opgeleverd. De app Couchsurfing hoef ik nu dus niet te gebruiken.

In de wijk Envigado heb ik 4 dagen bij een Colombiaanse familie gewoond in de hoop dat het zou bijdragen aan het verbeteren van mijn Spaans. Eén voordeel was dat er een dementerende oma bij in woonde en zij mij steeds dezelfde vragen bleef stellen... Het was leuk om kennis te maken hoe het er hier binnenshuis aan toe gaat. Naast dat het niet veel anders is als bij ons is het enige wat afwijkt dat je ’s ochtends bij het opstaan, bij het thuiskomen en bij het naar bed gaan een omhelzing krijgt met een kus van alle familieleden. Ik ben nog nooit zoveel omhelst en gekust op een dag als hier in Colombia. Al ken je iemand net 5 minuten, het afscheid bestaat hieruit. Ook in mijn hostel en op mijn (dans-)school werd ik zo begroet en werd er afscheid genomen.

Eten is hier heerlijk. Naast dat je echt alles kan eten wat je wilt zoals Indiaas, de lekkerste stukken vlees, cheviche, Italiaans, zijn ook hier hamburgers de grote trend. Het Colombiaanse eten is zeker ook prima; ajiaco is een aardappel/kippensoep waar je een apart bord met avacado, rijst, cream, banaan en kappertjes naast krijgt welke je allemaal in de soep moet gooien. Verder zijn empenadas, buelenos en alle soorten fruit op elke hoek van de straat verkrijgbaar. Je kan hier ook alles eten zonder dat je hoeft na te gaan of het gezondheidsproblemen gaat opleveren. Zelfs in de 3 plaatsen die ik heb aangedaan kan je het water uit de kraan drinken.

Waar ben ik geweest en wat heb ik gedaan naast bovenstaand verhaal?

In Bogota heb ik een dag een fietstour door de stad gemaakt. Tijdens de tocht hebben we een koffiefabriekje en de markt, waar we voor mij allemaal nieuwe soorten fruit mochten proeven, bezocht. Mocht je de uitzending van Erika op reis; Bogota hebben gezien dan heb je kennis kunnen maken met het lokale spel Tejo. Hierbij gooi je met een metalen schijf richting een modderbord waar kleine driehoekjes met buskruit zijn geplaatst en als je deze raakt krijg je een kleine explosie. Het belangrijkste is om continu bier te blijven drinken. Nadat we dit op dezelfde locatie als in de uitzending te zien was hebben gedaan mochten we weer verder fietsen. Na het fietsen de bekende berg Monseratte op vanwaar je bij zonsondergang een prachtig uitzicht over de stad hebt en ook pas duidelijk wordt hoe groot de stad is.

Vanaf Bogota de nachtbus naar Solento, een prachtig dorp in de bergen wat valt onder de koffie regio. Het geluk was dat er net een feestweek was ivm het 175 jarig bestaan van het dorp dus was er elke dag/avond wat te doen en dan heb ik het vooral ook over veel muziek tot in de late uurtjes. Een dag gemountainbiket wat leuk begon in de zon maar ruim voor de helft van de te nemen route verder ging in de stromende regen. Aangezien we ook de verkeerde route namen was het ongeveer 6 km omhoog!! Niet te doen.... en dan nog van top tot teen onder de modder. Een dag naar Cocora Valley wat bekend staat om zijn wax trees, prachtig!

Medellin staat bekend om haar metro en gondelliften welke zijn geplaatst om alle mensen in de wijken op de steile bergen toegang te verschaffen tot de stad. Hiermee ga je over een gedeelte van de stad en kan je door naar een groot park. In de wijk Comuna 13 heb ik een graffiti tour gedaan waar ook een aantal straten roltrappen hebben ivm de steile wegen. Verder biedt elke stad een free walking tour (en dan wordt er een gift verwacht tussen 7,50 en 12,50 euro) wat zeker de moeite waard is en biedt Medellin de Pablo Escobar tour waarmee je langs zijn huizen en graf gaat.

Na mijn dag- en avondvullende programma in Medellin ben ik toe aan ‘vakantie’. Ik ben nu aan de Caribische kust waar het zo ontzettend warm is dat rustig aan doen hier verplicht is.

Note: 27 dagen nadat ik afscheid van Mijn vriendin (zie Nieuw Zeeland blog) heb ik genomen is zij overleden. Ik ben heel dankbaar dat ik zo kort geleden nog in de gelegenheid ben geweest om 2,5 week met haar en haar gezin te hebben kunnen doorbrengen. Met behulp van een livestream ben ik aanwezig geweest bij haar begrafenis.



Colombia - "weer leren reizen'

Ik houd helemaal niet van bepaalde attracties in pretparken. De vlucht van Auckland naar San Francisco leek hier helaas geregeld wel op. Gelukkig nog niet zo dat alle bagage en/of de zuurstofmaskers naar beneden kwamen zetten maar die kleine vrije vallen, hobbelige en schuddende momenten gaven meer dan genoeg spanning en sensatie. Ik tracht altijd te blijven denken aan het feit dat het is als een bus die op een hobbelige weg rijdt, dat voelt net zo. Gelukkig had ik nog de busrit naar Mumbai in het achterhoofd waar ik af en toe ook tegen het plafond aan werd gelanceerd. Nu is het alleen een vliegtuigsnelweg...........

Ik zocht mijn afleiding in muziek en het typen op de i-pad alleen viel af en toe de muziek weg, sloeg mijn ‘punt’ toets op hol (al zullen een aantal van jullie hierover niet verbaasd zijn want regelmatig slaat er wel iets op hol op mijn PC. Ik had nu echt geen map op ander attribuut op mijn toetsenbord liggen :) ) en kwam Siri mij spontaan melden dat hij mij niets kon vertellen.

De eerste reisfout is gemaakt. Bij vertrek vanuit NL had ik uitgezocht dat ik voor India een visum nodig had en of ik met een one-way vliegticket het land binnen mocht komen. Voor NZ heb ik hetzelfde ‘onderzoek’ gedaan en was het andersom; geen visumaanvraag benodigd maar wel een ticket waarmee ik aan kon tonen dat ik het land ging verlaten. Daarnaast wist ik dat NZ heel streng is qua het meebrengen van voedsel, er honden lopen die al je tassen doorsnuffelen dus moest ik goed opletten dat mijn rugzakken leeg waren, ik in de juiste tas mijn vloeistoffen van meer dan 100 ml had zitten en geen messen/scharen had achtergelaten in mijn handbagage. In de loop der jaren heb ik al heel wat zakmessen, scharen, tandpastatubes etc. op vliegvelden moeten inleveren. Vanwege de lange vluchten die ik maak zijn een aantal toiletartikelen, opfrismogelijkheden en vooral mijn bril/lenzenvloeistof ook heel praktisch om binnen handbereik te hebben en dan heb ik het nog niet over paspoort, documenten, boardingpassen en geld. Dit alles heb je ook weer in het vliegtuig nodig want overal moet weer een document van binnenkomst of vertrek worden ingevuld met alle mogelijke informatie. Reizen vraagt dus iets meer organisatie dan op vakantie gaan naar 1 bestemming.

Wat is er nu gebeurd? Mijn ticket om NZ te verlaten was natuurlijk naar Bogota, Colombia. Ik heb hiervoor opnieuw het een en ander moeten onderzoeken namelijk; is er een ESTA, Amerikaanse aanmelding vanuit Europa, benodigd ook al heb ik alleen 2 transfers in de US en kom ik dus het vliegveld niet af. Het antwoord is Ja. Visum is niet benodigd voor Colombia en ook niet voor de eventuele landen eromheen die ik mogelijk ga bezoeken. Maar.. vergeten te kijken of ik een ticket nodig had waarmee ik kon aantonen dat ik het land zal gaan verlaten. Ik stond dus heel onschuldig bij de incheckbalie waar ik de mededeling kreeg dat ik niet kon worden ingecheckt zonder een bewijs van een transportmiddel naar een ander land. Dat werd dus als een gek Googlen hoe ik zo eenvoudig en goedkoop mogelijk Colombia zou kunnen verlaten aangezien de kans groot is dat ik het ticket niet kan gebruiken ivm het ontbreken van enige planning. Zoals een aantal van jullie hebben gemerkt is het internet in NZ zeer onder de maat en ondanks dat de luchthaven mij 30 minuten gratis Wifi bood is het mij niet gelukt om tot het boeken van een busticket te komen. Gelukkig was Anna nog met mij samen op de luchthaven en konden we verder searchen op haar telefoon maar ondanks het juiste busticket, het invullen van de gegevens was er het ontbreken van een knop om te betalen. Langzamerhand begon ik iets meer stress te ontwikkelen want het was tegen 14.00 en om 14.10 ging de incheckbalie dicht. Ik mocht echt niet mee zonder ticket vanwege het risico van een boete voor de luchtvaartmaatschappij. Ik kon hooguit de vliegtuigmaatschappij bellen of ik op een andere vlucht mee kon maar wat dat zou kosten, of ik dan nog een verbinding had naar Bogota etc. was niet duidelijk. In de tussentijd had Anna voor mij uitgezocht wat het goedkoopste vliegticket zou zijn om het land te verlaten. Ik ben als een gek naar het ticketcenter gerend en heb binnen 10 min de vlucht geboekt waarmee ik bij de balie kon aantonen dat ze me konden laten inchecken. Gelukt, en werd het opnieuw heel hard rennen naar het nieuwe avontuur.

Nu heb ik dus een one-way ticket naar Panama, ik had zelfs geen idee op welke datum en waar vandaan maar ik kwam er Colombia mee binnen!! Duur grapje maar wel weer wat geleerd.

Met 18 uur tijdsverschil (terug in de tijd) tussen NZ en Colombia en 21 uur in vliegtuigen zitten viel ik om 23.00 in mijn hostel met mijn neus in de boter; er was een oud&nieuw feestje aan de gang. Hierop had ik al gehoopt nadat ik een mailtje had ontvangen van het hostel in de voorafgaande dagen of ik wilde deelnemen aan een diner en een party. Het diner begon iets te vroeg voor me maar het, voornamelijk in het Spaans,feestje heb ik nog tot 3.00 volgehouden.

Kerst en Oud&Nieuw zijn hier hele belangrijke familiefeesten, net zoals alle andere 15 feestdagen trouwens. Het is niet voor te stellen hoeveel prachtige kerstversiering ik hier heb gezien, het valt nauwelijks uit te leggen (helaas is dit in de uitzending van “Erica op reis”, 6 jan 2017 j.l, in Bogota niet goed zichtbaar). Hele straten, winkelcentra maar ook bedrijfspanden zijn voorzien van verlichting, de grootste kerstbomen etc..

Oud&nieuw wordt veelal binnenshuis gevierd waarbij je bijvoorbeeld om 12 uur hele families met een koffer door de kamer kan zien lopen. Colombianen houden van reizen en zij geloven dat als je om 12 uur met je koffer rondloopt je een goed reisjaar gaat krijgen. Kijk dus niet vreemd op als je mij volgend jaar met oud&nieuw met een koffer rondjes ziet lopen in mijn huis...

Waarom eigenlijk Colombia? Ik heb gemerkt dat nog velen denken dat het hier heel gevaarlijk is. 21 jaar geleden was ik samen met Mijn vriendin (zie NZ verhaal) in Venezuela. Daar ontmoette wij een Nederlands meisje wat alleen door Colombia had gereisd. Haar verhaal integreerde mij direct, naast dat het op dat moment nog zeer gevaarlijk was en dan zeker ook nog als vrouw alleen, en heb mij toen voorgenomen dit land ooit te bezoeken. Nu zijn de rollen omgedraaid; Venezuela is niet gewenst te bezoeken en in Colombia is sinds 5 jaar het toerisme gestart.

Ondanks dat Colombia een stuk veiliger is geworden werd ik bij aankomst in Bogota van verschillende kanten, ook door locals, erop gewezen dat bepaalde delen/straten in Bogota niet veilig zijn. De vraag is alleen; Welk deel? Welke straten? Best lastig als je de stad niet kent. Je kan geen taxi op de straat aanhouden maar je moet deze telefonisch reserveren alleen hoe doe je dat zonder locale simkaart en geen woord Spaans? Je geen creditcard mee moet nemen dus alleen cash maar de bedragen gaan in de duizenden en ik weet nog niet wat alles kost dus hoeveel neem je mee? Waar moest ik nu mijn mobiel verstoppen? etc.. Naar mijn idee had ik het ‘echte’ reizen nog niet opgepakt want India was luxe en bekend terrein, in Nieuw-Zeeland ben ik alleen op bekende plekken geweest dus ik merkte dat ik enige terughoudend had om mij op straat te begeven. Na een dag was ik daar weer enigszins van verlost en vernam ik dat alleen Bogota onveilig kan zijn dus het verdere vervolg van de reis wordt weer relaxed. Ik kijk er naar uit om Colombia te leren kennen!!

Mijn volgende verhaal zal gaan over mijn verblijf in Medellin waar ik ondertussen Spaanse lessen volg. Ik zit dus weer keurig elke dag in de schoolbanken.

Vriendschap in Nieuw-Zeeland

In verband met de openbaarheid van deze blog op internet zal ik een aantal namen van personen weglaten die in directe relatie kunnen worden gebracht met dit persoonlijke verhaal. Diegene die mij kennen zijn bekend met de gerelateerde personen waarbij ik verzoek om bij eventuele reacties ook geen gebruik te maken van directe namen.

Mijn vlucht vanuit India naar Nieuw-Zeeland lijkt alweer enige tijd geleden maar met de aankomende vlucht naar Colombia, die deze week op de planning staat, maakt dat ik hier toch aan terug moet denken. Na bestudering van mijn vluchtschema voor de aankomende vluchten kwam ik erachter dat ik het nieuwe jaar niet in de lucht maar toch echt in Bogota, Colombia zal gaan vieren. Dit is vreemd als je weet dat ik Nieuw-Zeeland op oudejaarsdag om 15.10 zal gaan verlaten, ik opnieuw om 15.00 vanuit Houston naar Bogota vertrek en daar om 21.45 aankom maar in de tussentijd wel ongeveer 24 uur aan het reizen ben. Het lijkt erop dat mijn jaar niet uit 365 maar uit 366 dagen bestaat alleen heb ik dit tijdsverschil ook al de andere kant opgemaakt en dat brengt mij bij de vlucht vanuit India. Het blijft een vreemde ervaring dat je een paar uur in het vliegtuig zit, bv mumbai naar Singapore tijdsduur 4,5 uur, maar dat de tijd nog eens 5,5 uur vooruit gaat. Vandaar uit naar Sydney met een tijdsverschil en dan is er ook nog een tijdsverschil tussen Sydney en Auckland van 2 uur. Op die manier mis je een halve dag. Ivm een vertraging vanuit Singapore miste ik de aansluiting in Sydney waardoor ik later aankwam in Auckland en met ook als gevolg dat mijn bagage niet was meegekomen. Dat was een ‘lichte’ manier van het vliegveld verlaten (zaterdagmiddag aankomst en dinsdagavond om 22.30 werd mijn rugzak, na een aantal telefoontjes, bezorgd).

Nieuw-Zeeland brengt mij terug naar heel veel andere reisverhalen. Op het vliegveld werd ik namelijk verwelkomt door Anna en haar zoon. Wat het bijzonder maakt is dat Anna en ik zo’n 16 jaar geen contact hebben gehad en na een kort bericht om een kop koffie te drinken in Auckland begint mijn NZ ervaring bij haar en zal deze ook bij haar eindigen. Anna en ik hebben elkaar in 1997 ontmoet in het ‘ondoordringbare bos’ in Uganda waar we allebei zaten te wachten (oftewel 10 dagen!) op een permit voor het bezoeken van een gorilla groep. Vanuit daar zijn we gezamenlijk doorgereisd naar Tanzania waar eenieder weer zijn eigen weg vervolgde. Na mijn Afrika avontuur besloot ik met een Work and Travel visa naar Australië te vertrekken waarbij een combinatie met Nieuw-Zeeland eenvoudig te maken was en toen bleek Anna in de tussentijd in Auckland te zijn gaan wonen met als gevolg dat ik een week bij haar heb doorgebracht. Zij was toentertijd lerares op een middelbare school en in mijn logeerweek gingen ze met een klas van 15 jarigen 3 dagen hiken in Tongariro National Park. Ik mocht dus als begeleider mee..nou, ze konden mij bijna begeleiden. Hiken stond zeker niet bovenaan mijn wensenlijstje en daar zal die zeker ook nooit terecht komen. Mijn Oud en Nieuw in Sydney heb ik ook weer met Anna gevierd en na nog 1x een kort bezoek in Amsterdam werd het stil op de lijn, tot nu! Gezellig en bijzonder hoe eenvoudig we de draad weer oppakken, ik me thuis mag voelen in haar huis en zij mij rondtoert door de grote stad.

Menigeen heeft mij bij de melding dat ik naar NZ zou gaan te kennen gegeven dat ze benieuwd zijn naar het mooie NZ. Ik kan vertellen dat NZ schitterend is en gelukkig heb ik in 1998 al ruim 4 weken met mijn ouders, in een camper, het noorder- en zuidereiland bezocht en heb er in totaal 7 weken doorgebracht. Nu heeft mijn bezoek een ander doel namelijk het bezoek aan mijn vriendin (net zoals in 1998) en haar gezin.

Mijn vriendin waarmee ik vanaf mijn 7e jaar fantastische herinneringen in mijn leven heb mogen maken. Mijn vriendin die ondanks een emigratie in 1997 naar Nieuw Zeeland altijd mijn vriendin is gebleven. Mijn vriendin die een heel ander leven leidt dan ik als zijnde getrouwd en moeder. Mijn vriendin die exact dezelfde waarden en normen vertegenwoordigd als ik. Mijn vriendin waar 1 woord voldoende is om elkaar te begrijpen. Mijn vriendin waarmee ik positiviteit en humor deel. Mijn vriendin die sinds vorig jaar november ineens ongeneeslijk ziek bleek te zijn.

Al eerder is gebleken dat mijn vriendin, haar man en ik prima in elkaars nabijheid kunnen zijn (na in totaal al 7 weken eerder bij hen in huis te hebben doorgebracht) alleen nu zijn er ook 4 pubers in de leeftijd van 18 tot 13 jaar. Zij wonen in een huis bovenop een berg met uitzicht over de heuvels en ‘s avonds zie je daarvan aan het einde de verlichting van de stad welke 30 minuten rijden verder ligt. Er rennen 8 biggen en een varken, aantal kippen, 2 paarden, een hond en een kat rond. Er staat een caravan, mijn vertrek, er zijn auto’s en motorbikes om mee de hond uit te laten of naar een zwembad te rijden.

Gelukkig hebben de kinderen er geen enkel probleem van gemaakt dat zij de badkamer, de bank, de keuken en de aandacht van hun ouders met mij moesten delen. Zij hebben mij zelfs tijdens mijn verblijf vermaakt. De jongste dochter die de paarden ging vangen om met mij te gaan paardrijden, met haar blote voeten en zonder zadel paardrijd, zich via de hals van het paard naar beneden laat glijden om alle hekken te openen en dan zo weer op het paard springt. Het is net Pippi Langkous die in dit geval een oudere, sjokkende vrouw zonder paardrijd ervaring achter zich heeft lopen. Op een bepaald moment gaf ze aan dat er een stuk zou zijn dat de paarden harder zouden gaan maar bovenop de berg zouden stoppen. Prima maar zo hard had ik het niet verwacht; het was geen drafje, nee hoor flink in galop. Hadden we dat ook weer gehad! De volgende dag wist ik in ieder geval dat ik op een paard had gezeten.

De oudste zoon is met mij gaan schieten met een buks. Ik dacht dat even vanuit de tuin te kunnen doen dus liep op mijn slippers en had mijn wijde ‘drollenvanger’ aan toen hij me door de bergen, over hekken met prikkeldraad liep klimmen. Hij met die lange benen en jonge, flexibele lijf springt hier ongeveer als een hinde overheen. Bij mij mag je bedenken hoe dit eruit ziet. In ieder geval is opnieuw gebleken dat ik mijn talent voor schieten nog steeds bezit. Het eerste schot vol in de roos!! Zoonlief had namelijk papiertjes gemaakt waar hij rondjes op had getekend en had deze tegen een bord aan had geplakt. Als uitdaging had hij ook een paar blikjes op verschillende hoogtes en tussen stokken gezet zodat ik deze eraf kon schieten (zie Instagram foto). Heerlijk om weer te mogen doen. Het brengt me terug naar mijn jeugd waar wij af en toe ook met een buks mochten schieten alleen hadden we een andere schietschijf.. Mijn 6 jaar jongere nichtje legde we op een groot stuk karton en trokken de contouren waarna we punten gaven op haar ‘lichaam’. Karton tegen het houthok en schieten maar.

Met de oudste dochter heb ik lopen freubelen aan haar en nagels en de jongste zoon en ik delen onze liefde voor chocolade en coca cola.

In dit gezin heb ik 2,5 week gewoon mee gedraaid. Was ophangen, strijken, eten koken, boodschappen maar ook op bezoek bij familie en vrienden, schoolavond, wandelen, autorijden (links wel te verstaan dus af en toe gingen er bij een afslag de ruitenwissers aan), ziekenhuisbezoeken, op het terras zitten en op de bank hangen. De laatste 3 activiteiten waren heel belangrijk want er viel veel te bespreken. Gelukkig zijn wij drieën allemaal zeer geschikt voor open gesprekken en kan alles worden gezegd. In ben heel blij dat ik de tijd en ruimte heb gehad om op dit moment er te mogen zijn en zal me deze kerst zeer goed blijven herinneren.

Het was fijn om onderdeel te mogen zijn van het gezin. Maar er was ook de wetenschap dat er een afscheid ging komen die definitiever zal zijn dan ooit te voren bedacht. Bij haar zoek ik de laatste intensiteit van onze vriendschap en bij de kinderen de band ter voortzetting van onze vriendschap. Hopelijk kan en mag ik er voor hen zijn als het onoverkomelijke gaat gebeuren. Nu eerst een zo lang mogelijke stretch van het leven door middel van haar prachtige optimisme, realisme, energie en kracht.

Nieuw- Zeeland zal een ander Nieuw-Zeeland voor mij worden zonder haar aanwezigheid.