Ik eindigde mijn vorige blog met het gegeven dat het tijd werd voor ‘vakantie’. Ik weet, dit klinkt raar maar na mijn dagelijkse programma in Medellin had ik de behoefte ook weer eens tijd te hebben om een boek te lezen. Daarnaast blijft reizen ook anders dan op vakantie zijn. Reizen betekent dat je veel moet uitzoeken; wat wil je doen, hoe kom je er, welke route is handig. Hiervoor spreek je veel andere reizigers wat leuk en sociaal is maar ook veel tijd van je dag in beslag neemt. Dan wordt het boeken van hostels, trips, tickets etc. Daarnaast moet je ook steeds bedenken hoelang je blijft, of je bv. beter het weekend daar wel/niet kan zijn, of er tijd is om de was te doen (en te drogen) want wachten tot je allerlaatste set kleren is niet heel praktisch, en ook zijn dat er al niet zoveel ik til me een ongeluk. Daarnaast heb ik warme- en zomerkleding bij me en kan je dus niet alles op elke plek dragen. Door veel te reizen zorgt het ook voor verlies van materiële zaken of dingen die stuk gaan welke in sommige gevallen weer vervangen of gerepareerd moeten worden. Door langduriger op 1 plek te zijn is dit alles veel praktischer maar nu ging het echte reizen er weer aankomen.

Vanuit Medellin ben ik naar Cartagena gevlogen. Het land is erg groot waardoor er flinke afstanden moeten worden afgelegd welke zeker mogelijk zijn met de bus maar de kosten van een vliegticket komen overeen met een busticket dus was in dit geval de keuze snel gemaakt. 70 minuten later kwam ik aan in een enorme hitte. Het doet me terugdenken aan mijn weken in India. Het wordt opnieuw weer wennen aan deze warmte en maakt dat ik langzamer moet gaan lopen, minder activiteiten op een dag kan doen en wordt extra benadrukt dat water een eerste levensbehoefte is.

Cartagena is levendig en heel toeristisch mede ook doordat het een cruiseschip haven heeft. De stad is omringd door een stadsmuur en lijkt op Marrakesh. Kleine straatjes met mooie, houten balkonnetjes en fleurige bloemen. En wat kwam ik hier tegen: de gewraakte bierfietsen zoals in Amsterdam. In elke stad vind je ook veel straatartiesten met de meest bijzondere outfits, koetsen en in elke stad vind je verkopers die met koffiekannen rondlopen want Colombia is het land van de koffie. Een schrijnend oprukkend verschijnsel is het sextoerisme. Zeker met buurland Venezuela, waar de financiële situatie onder de inwoners het dieptepunt aan het bereiken is, maakt dat veel dames de grens overkomen.

Vanuit Cartagena kan je met de boot naar verschillende eilanden waarbij ik mij 2 dagen heb ondergedompeld in paraiso secreto (secret paradise) op Isla Grande, onderdeel van Isla Rosario. Ik sliep in een prachtig hostel zonder ramen en waarbij alles openblijft en iedereen in en uit loopt. Aan de andere kant van het eiland, ongeveer een half uur lopen door de bush, kom je op prachtige witte stranden met turquoise zee. De Colombiaanse dames hebben op het strand nog minder om het lijf dan wij, zij dragen tanga’s. Zij gaan dus op een andere manier met ‘ de billen bloot’.

Helaas viel het geplande zwemmen met plankton, wat maakt dat de baai glinstert, in het water door een te felle maan. Als compensatie dan maar na het dorpsfeest waarbij het dorp uit niet meer bestaat dan een aantal in elkaar getimmerde houten huisjes en een kooi, met daarin een kleine ronde arena met daaromheen een paar houten zitplaatsen, welke wordt gebruikt voor hanengevechten. Bij aankomst kwamen we daar dus ook niet onderuit en was het interessant om te zien hoe fanatiek het publiek was, ik vergelijk het met Zuid--Amerikaans voetbal. Daarnaast was er ook geld in het spel wat maakte dat aan het eind er een aantal aanwezigen zeer oververhit raakte. Tijd dus om de kooi te verlaten en ons op de Caribische dans Champeta te storten. Gelukkig was ik door de Bachata al gewend geraakt aan het verlies van enige persoonlijke lijfafstand want dit doet er niet voor onder.

In een vorige blog heb ik al eens eerder geschreven over dat ik altijd even moet wennen aan ‘bumpy roads’. Naast de bus en het vliegtuig heb ik nu ook flinke bumpy roads in een boot en achterop een motor gehad. 2 uur lang in een kleine boot waarmee we bovenop golven kwamen te hangen welke dan wegvielen en we vol op het water klapte met een flinke dot water over je heen. Wat betreft de ritjes op de motor; in Minca kan je naar een hostel genaamd casa Elemento wat bovenop een berg ligt. Er is geen keurig aangelegde weg hier naartoe maar een hobbelige, steile zandweg met rotsen/stenen, riviertjes en dan omhoog.. Het was maar goed dat mijn bestuurder een sixpack had waar ik me aan vast kon houden want af en toe vlogen ik en mijn rugzak aardig de lucht in. Naar beneden bleek een grotere uitdaging want na 40 minuten met mijn voeten tegen de pedalen gedrukt om zorg te dragen dat ik mijn jonge, schriele bestuurder niet plat zou drukken tegen het stuur, leed ik aan extreme verzuring in mijn benen en knieën (kan dat?!). Het waren weer mooie avonturen waarbij vertrouwen op de kundigheid van een ander uiterst belangrijk is.

Gedurende het reizen ontmoet je continu nieuwe mensen. Met sommigen spendeer je een uur, een aantal dagen of reis je samen verder. Er zijn altijd mensen waar het heel goed mee klikt en die ik benoem als bakens. Mensen waar je voor een gedurende periode altijd op terug kan vallen. Zo heb ik vanaf Bogota t/m de eerste week van Medellin vooral veel tijd doorgebracht met de Nederlander Ferhat, de 2 opvolgende weken met de Deense Marlene, de 3 daaropvolgende weken met de Britse Roseanne en hebben wij weer een gezamenlijk baken in Santa Marta waar we op terug kunnen vallen genaamd Maajeed uit Bahrein. Wat ook regelmatig gebeurd is dat je dezelfde mensen onderweg spontaan weer ergens tegenkomt want uiteindelijk reis je allemaal dezelfde route. Door mijn langdurige verblijf in Medellin moet ik wel weer opnieuw beginnen met de ‘opbouw’ van bekenden op de route.

Er zijn ook altijd bijzondere momenten zoals dat je in Auckland loopt en daar een oude zakelijke relatie tegenkomt of je samen reist met iemand en blijkt dat je een gemeenschappelijke kennis hebt. Dit laatste komt echt met grote regelmaat voor. In alle opzichten maakt het weer duidelijk hoe klein de wereld is.

Elke keer is het weer een verrassing waar ik terecht kom om te overnachten. Natuurlijk is er tegenwoordig internet en kan je op foto’s zien hoe het eruit ziet maar dat wil niet altijd zeggen dat dit ook exact zo is en er hangt ook veel af van de sfeer. Meestal boek ik een hostel welke mij door een andere reiziger is aanbevolen. En dan is het ook altijd maar hopen dat je een goed matras hebt zonder bedbugs want dat blijft het grootste risico. Fingers crossed want in die situatie heb ik gelukkig nog niet verkeerd. Heel soms verhuis is ik in een stad/dorp tussentijds naar een ander hostel. Mijn voorkeur heeft een 4 persoonskamer al kan het soms beter zijn om in een 8-, 10, of 12 dorm (slaapzaal) door te brengen aangezien deze kamers soms meer ruimte hebben en dan je rugzak ook een plek heeft. En dan mag ik ook altijd nog hopen dat ik het onderbed in een stapelbed heb zodat mij het klimmen wordt bespaard en ik ook zittend mijn schoenen kan aantrekken. Voordat ik vertrok had ik me nog leuk voorgenomen om geen kamers meer te delen, die tijd leek me voorbij. Aangezien ik zo laat was met het boeken van mijn yoga teacher training begon ik op mijn eerste dag van de reis al in een dorm en is het hier grotendeels bij gebleven want uiteindelijk is dat de goedkoopste optie maar wat is het af en toe genieten om een eigen kamer te hebben. Kan ik eindelijk weer eens echt rotzooi maken. Want het eerste wat ik voor een volgende reis ga aanschaffen is een rugzak die je aan de zijkant kan openritsen in plaats van mijn bovenlader waardoor ik steeds alles eruit moet halen want natuurlijk zit het, op dat moment benodigde, juist onderin.

Na mijn 4 dagen in de bergen in Minca waarvan ik de laatste 2 dagen in Casa Elemento was had ik wel behoefte om weer Spaanssprekende mensen om me heen te hebben en Spaanse muziek. Casa Elemento heeft namelijk alleen maar gringo’s (westerse mensen) en kwam Led Zeppelin me uiteindelijk de neus uit maar de locatie is het volkomen waard (zie mijn instagram ). Deze behoefte werd direct in meervoud vervult want mijn 3 daagse toer naar de woestijn in een luxe 4x4 had een Spaans sprekende chauffeur met op de radio alleen maar de lokale accordeonmuziek. De woestijn bevindt zich in het meest noordelijke deel van Colombia, tegen de Venezolaanse grens. Er woont een bepaalde stam, de Wayuu en wordt gezien als een heel arm deel van Colombia. De huisjes zijn minimaal als je hier al van huizen kan spreken. De afwisseling in natuur was zeer bijzonder, de ene keer reed je tussen enorme cactussen, de andere keer was er niets, dan enorme duinen en alles omringd door de zee. De toer bevatte geen overnachtingen in bedden maar deze werden vervangen door hangmatten. De eerste nacht werd onze hangmat onder een afdakje aan het strand gehangen, de 2e nacht onder een betonnen overkapping aan een prachtig meer. In Venezuela had ik al eens eerder het genoegen gehad de nacht door te brengen in een hangmat maar ik heb mij nu de techniek van het omdraaien in de hangmat meer eigen gemaakt. Dit gebeurt nog steeds niet spontaan maar af en toe geeft je lijf vanzelf aan dat het graag op de andere zijde wil liggen.

Langzamerhand wordt het tijd om vanuit het hoge noorden naar beneden te gaan afzakken zodat ik nog tijd heb voor Equador en hopelijk Peru al wordt dat laatste een uitdaging met alles wat ik graag nog wil doen en zien in Colombia.