In mijn laatste blog vanuit Ecuador eindigde ik met het gegeven dat ik aan het uitzoeken was hoe ik naar Peru zou komen ivm de overstromingen. Uiteindelijk kreeg ik het goede bericht dat de bussen weer reden en ik zelfs daarmee naar Lima zou komen dus maar weer eens de nachtbus gepakt.

Vanuit Ecuador stond ik 's nachts om 3.15 bij de grens waarna ik een stukje moest lopen (bijna altijd heb je bij een grensovergang een stukje niemandsland) naar de grens van Peru waar ik om 3.45 mijn visum stempel kreeg. Ik was opnieuw weer de enige westerse toerist in de bus wat wel maakt dat iedereen op me let en de bus in ieder geval niet zonder mij wegrijdt.

Door velen was ik gewaarschuwd voor de diefstal/overval gevaren in Peru en moest oppassen daar niet enigszins paranoia van te worden maar ben uit voorzorg wel voor het eerst mijn moneybelt gaan gebruiken wat ik ook weer heel snel heb gelaten want ik reis voornamelijk met zeer goede busmaatschappijen en ik heb zo mijn eigen manieren om op mijn waardevolle spullen te letten.

In Peru is het belangrijk te weten wat goede busmaatschappijen zijn ivm het risico op overvallen of diefstal (al hoor ik nooit iets over overvallen, natuurlijk wel over diefstal in de bus maar dat gold ook voor Ecuador). Een goede busmaatschappij stopt nauwelijks onderweg en daardoor bieden zij bedden of ligstoelen, serveren eten, heeft het een toilet en voor elke stoel een eigen tv scherm met films, muziek etc. Het is net alsof je in de business class van een vliegtuig zit. Dit geldt ook al voor het vertrek; je geeft je bagage af, krijgt een nummer, moet door een scanner, handbagage wordt gecontroleerd, je wordt gefilmd en 1x heb ik zelfs mijn vingerafdruk moet zetten op een papier met mijn stoelnummer. Het lastige is dat je niet op elke plek een busterminal hebt wat maakt dat je vooraf een keuze voor een busmaatschappij moet maken en je naar deze busplek moet laten brengen.

Na in Piura te zijn aangekomen een volgende bus geboekt naar Trujillo wat bekend staat om zijn archeologische opgravingen en een bekende site is Chan Chan. Onderweg zag je de schade van alle overstroomde rivieren, het weggeslagen asfalt en de hoeveelheid modder die het op de wegen heeft achtergelaten. Zo’n 1x per 10 a 15 jaar vinden deze overstromingen plaats en deze komen voort uit het natuurverschijnsel El Nino. Aangezien Peru grotendeels bestaat uit woestijn is niets bestand tegen de hoeveelheid water die in zo’n korte tijd uit de hemel komt vallen. Ook al hebben alle stammen bijvoorbeeld tempels voor de zon gebouwd, mensen geofferd, het heeft geen verandering teweeg gebracht.

Na aankomst in Trujillo werd mij verteld dat het nog steeds onmogelijk was om naar Huaraz en/of Lima per bus te reizen. Vliegen was de enige uitkomst dus kon er weer geboekt gaan worden. Opvallend is dat in de 3 bezochte Zuid-Amerikaanse landen de kerken, en het zijn er veel!, continu vol zitten. Ook bijvoorbeeld bij een dienst op maandagochtend. Het toont aan hoe religieus men is en ook in het vliegtuig worden heel wat kruizen geslagen. Daar vaar ik dan mooi op mee.

Na Colombia en Ecuador, landen die mij hebben verrast hoe schoon het daar is, ben ik in Peru geschrokken van de hoeveelheid afval langs de weg. Dit bekent niet dat dit effect heeft op de hygiene in hostels en restaurants want alles ziet er keurig uit. Men maakt in alle 3 de landen veel gebruik van mondkapjes/mutsen bij bereiding van eten, ijshoorntjes worden met een servetje gepakt etc. Daarnaast vind er veel afvalscheiding plaats en vind je verschillende soorten prullenbakken. Wat er daarna mee gebeurd is mij onbekend. Peru is sowieso anders dan Colombia en Ecuador. Het land bestaat veel meer uit woestijn, de huizen zijn ‘minder afgemaakt en netjes’ zouden wij zeggen(al is dat niet het geval in bepaalde wijken in de grote steden), meer zandwegen, veel casino’s, er wordt veel Engels gesproken (van slechte invloed om mijn Spaans nog enigszins op te vijzelen) en er is veen Engelstalige (oude) muziek.

Na naar Lima te zijn gevlogen ben ik direct doorgereisd naar Paracas. Hier kan je de eilandgroep las Ballestas bezoeken, ook wel genaamd ‘Galapagos for the poor’. Op de eilanden vind je voornamelijk vogels die veel voorkomen op de Galapagos en grote groepen zeeleeuwen. Een andere bijbehorende attractie is de geoglief El Candelabro (de Kandelaar), een zandtekening van 170 meter hoog, 87 meter breed en 4 cm diep, welke ondanks wind en regen niet verdwijnt. De 2 uur durende boottrip was heerlijk en de hoeveelheid vogels waren overweldigend. ’S Middags gelijk door naar Paracas National Reserve wat bestaat uit een woestijn met rode bergen, ontstaan door erosie, gelegen aan zee. De wegen zijn gemaakt van zout.

Opvolgend naar Huacachina, een oase in de woestijn. Een ochtendje meegeholpen bij een vrijwilligersproject om de rotzooi in de woestijn op te ruimen en daarmee direct op de lokale tv zender. In de avond plaatsgenomen in een buggy met 11 stoelen, een kinderzitjesgordel om en toen rijden, nou ja rijden, door de woestijn. Het was lachen, gieren, brullen... want het ging me toch hard en met grote regelmaat reden we omhoog zonder de afdaling te zien wat dan betekende dat we gigantisch omlaag doken. Tussentijds konden we sandboarden; ook dat was spannend al was het elke keer weer leuk als je beneden stond.

Ondanks dat velen mij adviseerde niet plaats te nemen in een 4 seated Cessna om de Nazca lines te gaan zien vind ik altijd dat ik zelf moet oordelen of het wel/niet de moeite waard is. Het advies kwam voornamelijk voort uit het gegeven dat veel mensen hun maaginhoud in een zakje terug zagen en daardoor niet in staat waren om naar beneden te kijken of dachten dat ze de dood in de ogen keken in zo’n wiebelend en van links naar rechts bewegend vliegtuig. Ik kan alleen maar zeggen; ik heb er van genoten! Ik vond het leuk in het vliegtuig (al was het niet de eerste keer in zo’n oud toestel) en heb de geweldige geogliefen, van voornamelijk dieren, op de grond heel goed kunnen zien.

Het is nu toch echt gebeurd! Vanuit Araquipa ben ik 2 dagen gaan hiken in Colca Canyon. We gaan het dus weer hebben over wandelen/hiken; ik had het toch afgezworen in mijn leven (en ook al regelmatig in mijn blogs). Heb ik eindelijk eens iets wat ik in het vakje 'niet leuk' heb gezet kies ik ervoor om in landen te reizen die het lopen (bijna) onoverkomelijk laten zijn wil je wat zien. Zo begon ik voorzichtig in Ecuador maar slaan de stoppen in Peru meer door.

Colca Canyon is bekend om zijn condors. Prachtige vogels met een spanwijdte van 3 meter. Maar goed, die vliegen en ik moet lopen. De eerste dag 12 km, voornamelijk naar beneden met een duur van 6 uur. Was goed te doen zolang ik er niet over nadacht dat ik de volgende dag 4 km omhoog zou moeten met een hoogteverschil van 1100 meter.

Elke vezel en hersencel schiet direct in de weerstand bij de eerste stappen die omhoog moeten worden gezet, Waarom? Waarom doe ik mijzelf dit aan gonst er continu onder mijn schedel. Ik test allemaal psychologische spelletjes om te kijken wat maakt dat ik elke keer weer mijn voet voor de volgende zet en het geluid van mijn ademtekort ga waarderen. Het enige wat helpt is te focussen waar ik mijn voeten neerzet want het zijn ook geen glad geplaveide paadjes...en dan daarbij te denken hoe prachtig de omgeving is en dat ik het anders gemist zou hebben ondanks dat ik er best goed tegen kan om dingen te missen. Naast de 2 dagen in Colca canyon heb ik ook niet voor de luxe, eenvoudige versie van Machu Picchu gekozen. De luxe versie is een tour met de trein en met de bus omhoog naar Machu Picchu. Nee, ik heb de goedkope en sportieve versie uitgezocht en ben na 7 uur busreis 3 uur naast de spoorlijn gaan lopen om in Aguas Calientes aan te komen. Een prima wandeling, ondanks een daypack voor 3 dagen met heel veel flessen water, met mooie uitzichten en zelfs al zicht op de Machu Picchu.

Om 3.45 begon de Machu Picchu dag. In de regen lopend naar de brug welke om 5 uur openging om de trial te kunnen lopen naar Machu Picchu. Een heerlijke kwelling van een uur in de regen en in het donker door de bush bush over ongelijke treden. Bij aankomst bij de ingang stond onze gids klaar die ons 2 uur heeft rondgeleid door het ‘dorp’. Om alles eruit te halen had ik nog een extra ticket gekocht voor de beklimming van Machu Picchu Mountain met een top op 3000 meter. Een kleine 1,5 uur omhoog met als beloning een uitzicht over geheel Machu Picchu. Ondanks de hoeveelheid wolken heb ik toch regelmatig van dit uitzicht mogen genieten. Na de afdaling en nog een rondje ‘dorp’ heb ik mezelf getrakteerd (doe ik dat al niet een half jaar lang?) op een busrit naar beneden en wat bleek dat een uitstekende keuze te zijn want het begon te stortregenen. Na de volgende dag weer 3 uur te hebben gelopen om terug te kunnen keren naar Cusco moet ik misschien toch stiekem bekennen dat wandelen/hiken in het vakje ‘misschien af en toe leuk’ terecht is gekomen.

Tijd dus om nog 1 klein toertje toe doen en dan wel naar Rainbow Mountain. Het was voornamelijk heel lang in de bus zitten en uiteindelijk maar maximaal een uurtje lopen op wel te verstaan 5000 meter. Al voor aankomst werden de bergen steeds mooier en dan vooral van kleur; knalrode bergen tussen de begroeide groene. Bij aankomst werd het steeds kleurrijker, het wordt natuurlijk niet voor niets Rainbow Mountain genoemd (Foto’s beschikbaar op instagram manon.koekkoek). Ondanks de hoogte heb ik geen gebruik hoeven maken van extra zuurstof en niet hoeven kauwen en zuigen op Coca bladeren. Deze zijn overal beschikbaar om ‘het op hoogte zijn’ een beetje aangenamer te maken mocht je last hebben van duizelingen, ademgebrek of bij gebrek aan energie. Voor sommigen geldt dit al bij aankomst in Cusco wat op 3250 meter ligt. Dit was de laatste; na alle wandelingen is het potje met Arnica wel leeg...en heb ik bijna een wandeloutfit bij elkaar...

Machu Picchu is een onderdeel van een gebied genaamd Sacred Valley. Pisac, Oyanraitambo, Urubamba en Chinchero vallen hieronder. Je vindt hier opnieuw Inca onderdelen. Dat werd dus een dagje bus en ik voelde me af en toe op een 55+ reis waarbij je Texelse schapendekens verkocht krijgt... in dit geval waren het dan bezoeken van handycraft markten. Ook nog een half dagje Maray, ronde landbouwvelden met elke ring een andere temperatuur waardoor er verschillende groenten op konden worden verbouwd. Peru heeft rond de 3000 aardappelsoorten. En daarna Maras, grote zoutbaden midden tussen de bergen. Gedurende mijn reis heb ik nu genoeg geschiedenis gezien.

De titel van deze blog gaat over eten. Wereldwijd wordt aangegeven dat Peruaans eten behoord tot het beste eten van de wereld. Daarnaast zijn er in Lima 3 restaurants die in de Michelin top 50 voorkomen. Er zijn een aantal bekende Peruaanse gerechten waarbij ceviche de meest bekende is. Daarnaast behoren Causa, Lomo Saltado, ricotta rellena (gevulde peper), alpaca vlees en cavia tot de standaard gerechten. Het lekkerste is de locale drank; Pisco Sour. Een scheut pisco, lemon en opgeklopt eiwit. En dan hebben ze nog Inka Cola: een knalgele limonade, mierzoet met bubbels. Ondanks het doel om op een avond cavia te eten hebben wij deze missie toch afgeslagen. Iedereen die het wel gegeten heeft kwam hier niet enthousiast op terug.

Ik heb ik elk zuid-Amerikaans land genoten van menu del dia. Een vastgestelde lunch met soep, rijst met kip, vlees of vis en vaak nog een glas citroenlimonade voor een vastgestelde prijs. Het maakte wel dat als ik dat eenmaal ’s middags had gegeten het avondeten vaak minimaal was.

In bijna elk land doe ik een kookcursus waarbij ik van alles leer over de lokale gerechten dus ook zo hier. Ondanks dat ik geen uitgesproken keukenprinses ben zou het toch heel leuk zijn als ik jou voortaan thuis ceviche kan voorzetten. Hopelijk met een glas pisco sour erbij.

NB: Ik heb 2 blogs tegelijkertijd live gezet. Mijn laatste blog is; Peru; het is gelukt!