Jarenlang hadden Annemarie, mijn ‘vroegere’ reispartner, en ik verhalen over India van andere reizigers gehoord en dit maakte dat mij dit land geheel niet aantrok. We hoorden namelijk alleen maar dat je er ziek werd, het er vreselijk stonk en dat de mensen vervelend waren. In 2004 was er ineens de behoefte om kennis te gaan maken met deze medegedeelde onaantrekkelijkheden. 3 weken lang hebben wij door de deelstaten Uttar Pradesh (Varanasi en Agra), Rajasthan (Jaipur, Udaipur, Pushkar, Jodhpur, Jaisalmer) , Utaranchal (Rishikesh) en het hoofdstedelijk territorium (New) Delhi gereisd. Alles wat we hadden meegekregen over dit land hebben wij niet direct zo ervaren ook vanwege het besluit om vegetarisch te eten en in de wintertijd te reizen waardoor de stank minder was. Los van alle mooie, kleurrijke ervaringen heeft 1 ding ons wel heel erg bezig gehouden: de enorme viezigheid en gebrek aan hygiene.

Met dit laatste hield ik dus rekening toen ik besloot om weer naar India te gaan. Dit keer met als doel om een Yoga Teacher Training te volgen maar met wel enige behoefte aan een vakantiegevoel. Dit maakte dat ik uitkwam bij de ‘vakantiedeelstaat’ GOA. Ik heb het ervaren als een gedeeltelijk nieuwe Indiase ervaring welke is aangevuld met nog een extra week in de deelstaten Karnataka (Hampi) en Mharashtra (Mumbai).

Ondanks dat India het vieste land is wat ik tot nu toe heb meegemaakt staat daar tegenover dat de Indiase bevolking de meeste vriendelijke mensen zijn. Of dit een direct verschil is met de vorige keer kan ik niet zeggen, wel is het zo dat het mij toen minder is opgevallen.

Mensen glimlachen naar je, zeggen gedag en willen ook graag een praatje met je maken. Over het algemeen is de mensheid erop gericht dan gelijk wantrouwend te worden en ik merkte dat ik dit heel snel moest laten varen want ik ben nog steeds niemand tegen gekomen waarbij er een achterliggend doel zit achter de vriendelijkheid. Ik heb mogen ervaren dat mensen graag met je meedenken in oplossingen, het voor je gaan regelen etc. Het is zelfs verbazingwekkend dat er met grote regelmaat wordt aangeboden om later te betalen, zelfs door tuk tuk drivers. Naast dat dit blijkbaar normaal is heeft het ook zeker te maken met de geldcrisis.

Ergens rond half november heeft de Indiase premier over nacht aangekondigd dat alle bankbiljetten van 500 en 2000 rupee niet meer geldig zijn. De premier probeert hiermee paal en perk te stellen aan het zwarte geld wat in omloop is. Het gaat dan vooral om de rijken in dit land maar deze beslissing raakt iedereen waaronder ook de toeristen. Ondanks dat de bevolking aangeeft dat zij achter de beslissing staat om iets tegen corruptie/zwarte geld markt te doen lijdt de handel flink. De eerste dagen na de aankondiging wilde geen enkele kraam/winkel/horeca ‘oude’ bankbiljetten aannemen met als gevolg dat er geen handel was. Ondanks dat er wel nieuw geld is ontwikkeld betekent dit niet dat het gehele land direct is voorzien van nieuwe biljetten. Hierdoor staan er rijen dik voor pinautomaten en mag er max 2000 rupee (ong. 28 euro) per dag worden gepind of worden geruild tegen oude biljetten. Met grote regelmaat zijn deze automaten leeg en weet je niet wanneer en nieuw geld komt dus is het belangrijk altijd goed op te letten of zich ergens een rij vormt. Zeker gedurende mijn week vakantie in Agonda beach had dit als gevolg dat wij alleen maar konden eten en drinken op plekken waar een creditcard werd geaccepteerd en dat is zeker niet overal het geval. Verder heb ik zoveel mogelijk geld van mensen ‘gekocht’ die toch spoedig het land gingen verlaten en nog over cash beschikten. Mijn creditcard is dus zeer actief geweest. Waar mogelijk sta ik dus ook in de rij, bij voorkeur elke dag. Hiermee kan je dus ook druk zijn op je reis.

Na de Yoga Teacher Training ben ik met een aantal dames verhuisd naar een prachtige bungalow aan het strand in Agonda. 2 km strand met allemaal beachhutten/restaurants en bedjes met parasols. Na lang nadenken kon ik mij herinneren dat ik 6 jaar geleden een aantal dagen op een strand heb doorgebracht wat voor mij al lang was en nu heb ik dit zelfs voor een week gedaan! Dit was niet geheel mijn eigen keuze maar door de wens om vanuit Agonda naar Hampi te reizen werd dit voor mij bepaald; er was gewoon niet eerder een plek beschikbaar in de trein. Het treinenstelsel in India is overweldigend maar ook heel druk dus regelmatig moet je meer dan een week van te voren een ticket boeken en met mijn huidige instelling van ik leef per dag kan dit dus leiden tot het verschuiven van vertrekdata.

Elke ochtend met zonsopgang was ik samen met Leanne op het strand om onze spieren wakker te schudden met wat we in de voorafgaande weken hadden geleerd en om onszelf enigszins flexibel te houden na zoveel effort die we hierin hadden gestoken. Direct erna zwemmen en zij heeft mij als Zuid-Afrikaanse, groot gebracht aan zee, geleerd hoe in de golven te duiken. De onderstroming is hier heel heftig dus enige krachttraining werd er aan de ochtendsessie toegevoegd. Naderhand een massage of in de rij voor het geldautomaat. Met zonsondergang weer een uurtje zwemmen totdat het pikkedonker was. En dan was het weer tijd voor eten en toetjes.

Als je meegaat in de ‘gezond eten’ ontwikkelingen dan kan je je hart hier op halen (GOA wel te verstaan). Ten eerste wordt er standaard al veel vegetarisch gegeten maar de trend van veganistisch eten wordt hier verder doorgevoerd en dan ook in luxe concepten. De cold pressed juices en gluten- en zuivelvrije chocolate balls vliegen je om de oren. Het voordeel hier is dat dit alles betaalbaar is. Gelukkig zijn ze hier ook heel gek op patisserie en desserts wat het tegenwicht geeft en daar hebben we veel lol om. Want ondanks dat veel studiegenoten vegetarisch zijn en zich richten op gezonde voeding is men over het algemeen zeer dol op cake en toetjes. Ik dacht dat ik er van hield maar ook mijn huidige 2 medereizigers houden er nog meer van dan ik. Dat wordt straks een groot gemis bij vertrek uit dit land. Zoek maar eens op; Hello to the Queen (cookies, gebakken banaan, ijs, chocolade etc) en Banoffee Pie (banaan-karamel taart).

Gedurende de week strand vertrokken steeds meer studiegenoten richting huis waardoor ik vanuit de luxe steeds vaker hebben moeten verhuizen naar minder luxe kamers ivm de kosten. Ik kan hier nog steeds niet spreken over minimale omstandigheden want ik heb nog steeds een douche en een westers toilet (blijft toch heel prettig) en dat was 12 jaar geleden wel anders. Het enige waar ik aan moet denken is dat ik mij niet op het bed laat vallen want dat levert me mogelijk enkele blauwe plekken op. Gedurende de reis is het 1x voorgekomen dat we na 1 nacht ergens anders naar toe zijn verhuisd. Voor mijn vertrek bedacht dat ik op mijn reis graag mijn eigen kamer zou hebben en werd ik bij het boeken van de Yoga Teacher Training al geconfronteerd met het moeten delen van een kamer met 3 anderen wat na korte tijd veranderde in 1. Uiteindelijk heb ik in mijn hele Indiareis 2 nachten een eigen kamer gehad dus ook hierin ben ik weer volledig uit mijn comfort zone gehaald en ik merk dat ik het geen enkel probleem vindt.

In de tussentijd heb ik ongeveer van alle vervoersmiddelen gebruik gemaakt. De fiets en scooter voor de korte afstanden. Tuk tuk’s en taxi’s zijn hier in overvloed en brengen je waar je maar wilt. Het enige is dat in Mumbai het voor ons moeilijk is de taxi op de meter te laten rijden. Zij willen ons vaste bedragen berekenen dus met regelmaat zijn we weer uitgestapt.

De nachtbus vanuit Hampi naar Mumbai vond ik een ervaring. Een bus met alleen maar bedden!! Je gaat bij de chauffeur door nog een deur en dan zie je links en rechts alleen maar gordijnen met bedden erachter; 1 of 2 persoons. Elk bed heeft ook nog een eigen tv waarop bollywoodfilms worden vertoond. Het bed heeft aan de bovenkant, de bovenkant van een stoel dus je kan ook zitten. Slapen blijft wel uitdagend want de wegen zijn niet zo glad als die bij ons en het plafond zat heel dichtbij...

De trein vind ik persoonlijk altijd heel leuk. Het handigst is om een sleeper te boeken ook al maak je de reis overdag. De treinreizen zijn hier altijd heel lang en dan kan je nog wat liggen en hangen op die harde plank die je toegewezen hebt gekregen. Er zijn 3 sleepers boven elkaar dus is het is af en toe nog flink klimmen. In zo’n trein is veel te zien; naast de omgeving komen er veel venters met allerlei soorten eten en drinken langs en zij proberen hun waar met veel lawaai te verkopen. Net nadat wij een aantal lekkere happen naar binnen hadden gewerkt vertelde de conducteur ons dat hij nooit van de venters in de trein at want met 18 jaar ervaring kon hij vertellen dat dit vooral voor voedselvergiftiging zou zorgen. Lekker dan!! (nergens last van gehad). Dan de transgender dames die met het harde handklap de reizigers ertoe aanzetten hen van geld te voorzien. De mensen moeten wel om ze lachen, noemen het verklede dames alleen is het zo dat het voor transgenders moeilijk is om werk te vinden. De Indiase bevolking voorziet hen van geld voor het levensonderhoud.

Als laatste de bedelaars; meestal vrouwen met kleine kinderen of mannen die verlamde en verdraaide benen/voeten hebben en bij je langs kruipen. Deze groep is lastig te negeren alleen kan je op een reis van 8 uur niet iedereen voorzien van eten of geld wat maakt dat je ook met regelmaat een ‘nee’ moet verkondigen. Ditzelfde geldt voor alles en iedereen die je benadert op de straten in Mumbai waar veel zwervende gezinnen met kinderen ‘wonen’.

Ondanks dat het hier voor veel mensen moeilijk is om in de basisvoorzieningen te voorzien zie je hier ook ook gewoon goed geklede en verzorgde mensen met hippe spijkerbroeken, sneakers en de beste mobiele telefoons. Ook veel schoolkinderen zijn druk met hun telefoon en zijn er scholen waarbij er geen schooluniform wordt gedragen. Deze klasse van Indiërs reis ook veel door eigen land, hebben spiegelreflexcamera’s en gaan met groepen vrienden (alleen mannen) een aantal dagen naar het strand. In Mumbai zijn er veel sportscholen, parken waar crickettraining wordt gegeven, bioscopen en restaurants in overvloed. Het leven verschilt hierin niet met dat van ons. Wij hebben alleen niet op elke straathoek de mogelijkheid om uit een kokosnoot te drinken of een versgeperst rietsuikersapje te laten maken. Er komt niet ineens een lijk op een stretcher op straat aan je voorbij (prachtig voorzien van losse bloemen waarbij alleen het hoofd zichtbaar is) en het is niet zo’n teringzooi.

Dat blijft hier wel een verschikking – alles is hier oud, slecht, rotzooi etc. De Indiërs, zeker de midden en hogere klasse, hebben hier ook genoeg van. India gaat zich steeds meer richten op het Westen en de waarden en normen die daar gelden en dan vooral gericht op de hygiene en het schoonhouden van hun leefomgeving. Zo wordt er gestart met het schoonmaken van de Ganges, de heilige rivier. Hier wordt alles in gedumpt wat je je maar kan voorstellen en ook de lichamen van de ‘heilige’. Dit is of zal verboden gaan worden wat dus best een traditionele wijziging is wat altijd betekent dat dit generaties aan tijd vergt om door te voeren.

Ook al ziet het er hier niet uit, ook al heeft niet iedereen de middelen om te voorzien in basisbehoeften, het is hier extreem veilig. Ik hoef op geen enkele manier mijn geld rondom mijn lijf te verstoppen, kan overal gewoon mijn portemonnee pakken. Ik loop gerust met mijn mobiele telefoon, ivm het gebruik van google maps, over straat. We konden onze spullen op het strand laten liggen en zelfs toen ik mijn portemonnee verloor riepen 3 mensen direct dat dit het geval was. Dat wordt straks weer even flink schakelen als ik in Zuid-Amerika aankom.

Wat heb ik nu eigenlijk gedaan in Hampi en in Mumbai?

Hampi is een door UNESCO beschermd gebied ivm een grote verzameling ruïnes die de resten vormen van een vroegere stad. Het dorp heeft maar 700 inwoners en wordt overspoeld met toeristen. Aan de overkant van de rivier zijn dan ook heel veel hostels te vinden. We hebben een tuk tuk toer met een gids gemaakt, geleerd dat er zo’n 32 miljoen goden zijn, zelf gefietst en ruïnes bezocht, waterval gezocht/gevonden en bekeken etc.

Mumbai is zeker geen toeristenstad. Accommodatie is lastig, alleen in het weekend is er een open bus toer maar ze hebben gelukkig wel een toeristenbureau met enigszins een kaart wat een beeld geeft van de stad. Er wonen hier ong. 22 miljoen mensen dus je kan je vast voorstellen dat het groot en vol is al moet ik zeggen dat dit laatste me heel erg meeviel ten opzichte van New Delhi. Alles wat rijdt toetert hier continu, je steekt de straat over wanneer jij het wil en iedereen voegt zich naar elkaar. In deze stad staat het beroemde Taj Mahal hotel wat in 2008 door terroristen is bestormd en waarbij 167 mensen zijn omgekomen. Pas geleden was er nog een documentaire over dit hotel op RTL7 dus helemaal leuk om een kijkje te nemen; luxe en groot. Bij de Taj Mahal in Agra hebben Annemarie en ik in 2004 ongeveer 3 uur langs foto’s van ons laten maken door allemaal Indiase families die ons graag als zijnde hun vrienden aan de muur wilden vereeuwigen. Blijkbaar zit het in de naam maar ik mocht weer aan de gang. Ik moest er wel weer vreselijk om lachen om met jan en alleman te poseren.. ik heb alleen de duur van de sessie verkort.

Ik vermaak me altijd al goed door lekker door de stad te lopen, bij voorkeur alleen dus dat heb ik gedaan. Ik heb een aantal gebouwen bezocht alleen na het gebeuren van 2008 mag je niet meer overal in. Verder de wasstraat (Dhobi Ghat), een tempel, met de lokale trein door Mumbai gereisd waarbij er aparte vrouwen en mannen compartimenten zijn, De Ghandi en nationaal museum bekeken, ’s avonds bij de eetstallen op het strand gegeten etc. Verder kwamen we terecht bij een super-de-luxe warenhuis.

Voor mijn vertrek en bij het opruimen van mijn huis heb ik me voorgenomen om mij niet meer te richten op het verzamelen van nog meer materie, dat maakt toch niet gelukkig (al deel ik die mening (nog) niet altijd) en ik heb echt niets nodig, het zijn alleen extra’s. Deze reis leek mij een mooie voortzetting van dit streven want er past toch niets extra’s in mijn rugzak. Tijdens de yoga opleiding wordt je vanuit de leer weer meegegeven dat geluk voortkomt uit liefde en compassie en die bereik je door meditatie. Helaas heb ik geconstateerd dat er hooguit 5 minuten nodig waren om mijn ‘koopbutton’ te activeren. Gelukkig past er niets in de rugzak, ik neem alleen opnieuw alle ervaringen en herinneringen mee.

Het is weer een lang verhaal, ik wil jullie veel te veel vertellen en er is nog veel meer te vertellen, maar ik hoop dat ik je er voor nu weer mee heb vermaakt. (Foto's komen hopelijk later).

Vrijdag 9 december zal ik via Singapore en Sydney onderweg zijn naar Auckland, Nieuw Zeeland. Het volgende verhaal komt daar vandaan.

Alvast allemaal prettige feestdagen gewenst!