In verband met de openbaarheid van deze blog op internet zal ik een aantal namen van personen weglaten die in directe relatie kunnen worden gebracht met dit persoonlijke verhaal. Diegene die mij kennen zijn bekend met de gerelateerde personen waarbij ik verzoek om bij eventuele reacties ook geen gebruik te maken van directe namen.

Mijn vlucht vanuit India naar Nieuw-Zeeland lijkt alweer enige tijd geleden maar met de aankomende vlucht naar Colombia, die deze week op de planning staat, maakt dat ik hier toch aan terug moet denken. Na bestudering van mijn vluchtschema voor de aankomende vluchten kwam ik erachter dat ik het nieuwe jaar niet in de lucht maar toch echt in Bogota, Colombia zal gaan vieren. Dit is vreemd als je weet dat ik Nieuw-Zeeland op oudejaarsdag om 15.10 zal gaan verlaten, ik opnieuw om 15.00 vanuit Houston naar Bogota vertrek en daar om 21.45 aankom maar in de tussentijd wel ongeveer 24 uur aan het reizen ben. Het lijkt erop dat mijn jaar niet uit 365 maar uit 366 dagen bestaat alleen heb ik dit tijdsverschil ook al de andere kant opgemaakt en dat brengt mij bij de vlucht vanuit India. Het blijft een vreemde ervaring dat je een paar uur in het vliegtuig zit, bv mumbai naar Singapore tijdsduur 4,5 uur, maar dat de tijd nog eens 5,5 uur vooruit gaat. Vandaar uit naar Sydney met een tijdsverschil en dan is er ook nog een tijdsverschil tussen Sydney en Auckland van 2 uur. Op die manier mis je een halve dag. Ivm een vertraging vanuit Singapore miste ik de aansluiting in Sydney waardoor ik later aankwam in Auckland en met ook als gevolg dat mijn bagage niet was meegekomen. Dat was een ‘lichte’ manier van het vliegveld verlaten (zaterdagmiddag aankomst en dinsdagavond om 22.30 werd mijn rugzak, na een aantal telefoontjes, bezorgd).

Nieuw-Zeeland brengt mij terug naar heel veel andere reisverhalen. Op het vliegveld werd ik namelijk verwelkomt door Anna en haar zoon. Wat het bijzonder maakt is dat Anna en ik zo’n 16 jaar geen contact hebben gehad en na een kort bericht om een kop koffie te drinken in Auckland begint mijn NZ ervaring bij haar en zal deze ook bij haar eindigen. Anna en ik hebben elkaar in 1997 ontmoet in het ‘ondoordringbare bos’ in Uganda waar we allebei zaten te wachten (oftewel 10 dagen!) op een permit voor het bezoeken van een gorilla groep. Vanuit daar zijn we gezamenlijk doorgereisd naar Tanzania waar eenieder weer zijn eigen weg vervolgde. Na mijn Afrika avontuur besloot ik met een Work and Travel visa naar Australië te vertrekken waarbij een combinatie met Nieuw-Zeeland eenvoudig te maken was en toen bleek Anna in de tussentijd in Auckland te zijn gaan wonen met als gevolg dat ik een week bij haar heb doorgebracht. Zij was toentertijd lerares op een middelbare school en in mijn logeerweek gingen ze met een klas van 15 jarigen 3 dagen hiken in Tongariro National Park. Ik mocht dus als begeleider mee..nou, ze konden mij bijna begeleiden. Hiken stond zeker niet bovenaan mijn wensenlijstje en daar zal die zeker ook nooit terecht komen. Mijn Oud en Nieuw in Sydney heb ik ook weer met Anna gevierd en na nog 1x een kort bezoek in Amsterdam werd het stil op de lijn, tot nu! Gezellig en bijzonder hoe eenvoudig we de draad weer oppakken, ik me thuis mag voelen in haar huis en zij mij rondtoert door de grote stad.

Menigeen heeft mij bij de melding dat ik naar NZ zou gaan te kennen gegeven dat ze benieuwd zijn naar het mooie NZ. Ik kan vertellen dat NZ schitterend is en gelukkig heb ik in 1998 al ruim 4 weken met mijn ouders, in een camper, het noorder- en zuidereiland bezocht en heb er in totaal 7 weken doorgebracht. Nu heeft mijn bezoek een ander doel namelijk het bezoek aan mijn vriendin (net zoals in 1998) en haar gezin.

Mijn vriendin waarmee ik vanaf mijn 7e jaar fantastische herinneringen in mijn leven heb mogen maken. Mijn vriendin die ondanks een emigratie in 1997 naar Nieuw Zeeland altijd mijn vriendin is gebleven. Mijn vriendin die een heel ander leven leidt dan ik als zijnde getrouwd en moeder. Mijn vriendin die exact dezelfde waarden en normen vertegenwoordigd als ik. Mijn vriendin waar 1 woord voldoende is om elkaar te begrijpen. Mijn vriendin waarmee ik positiviteit en humor deel. Mijn vriendin die sinds vorig jaar november ineens ongeneeslijk ziek bleek te zijn.

Al eerder is gebleken dat mijn vriendin, haar man en ik prima in elkaars nabijheid kunnen zijn (na in totaal al 7 weken eerder bij hen in huis te hebben doorgebracht) alleen nu zijn er ook 4 pubers in de leeftijd van 18 tot 13 jaar. Zij wonen in een huis bovenop een berg met uitzicht over de heuvels en ‘s avonds zie je daarvan aan het einde de verlichting van de stad welke 30 minuten rijden verder ligt. Er rennen 8 biggen en een varken, aantal kippen, 2 paarden, een hond en een kat rond. Er staat een caravan, mijn vertrek, er zijn auto’s en motorbikes om mee de hond uit te laten of naar een zwembad te rijden.

Gelukkig hebben de kinderen er geen enkel probleem van gemaakt dat zij de badkamer, de bank, de keuken en de aandacht van hun ouders met mij moesten delen. Zij hebben mij zelfs tijdens mijn verblijf vermaakt. De jongste dochter die de paarden ging vangen om met mij te gaan paardrijden, met haar blote voeten en zonder zadel paardrijd, zich via de hals van het paard naar beneden laat glijden om alle hekken te openen en dan zo weer op het paard springt. Het is net Pippi Langkous die in dit geval een oudere, sjokkende vrouw zonder paardrijd ervaring achter zich heeft lopen. Op een bepaald moment gaf ze aan dat er een stuk zou zijn dat de paarden harder zouden gaan maar bovenop de berg zouden stoppen. Prima maar zo hard had ik het niet verwacht; het was geen drafje, nee hoor flink in galop. Hadden we dat ook weer gehad! De volgende dag wist ik in ieder geval dat ik op een paard had gezeten.

De oudste zoon is met mij gaan schieten met een buks. Ik dacht dat even vanuit de tuin te kunnen doen dus liep op mijn slippers en had mijn wijde ‘drollenvanger’ aan toen hij me door de bergen, over hekken met prikkeldraad liep klimmen. Hij met die lange benen en jonge, flexibele lijf springt hier ongeveer als een hinde overheen. Bij mij mag je bedenken hoe dit eruit ziet. In ieder geval is opnieuw gebleken dat ik mijn talent voor schieten nog steeds bezit. Het eerste schot vol in de roos!! Zoonlief had namelijk papiertjes gemaakt waar hij rondjes op had getekend en had deze tegen een bord aan had geplakt. Als uitdaging had hij ook een paar blikjes op verschillende hoogtes en tussen stokken gezet zodat ik deze eraf kon schieten (zie Instagram foto). Heerlijk om weer te mogen doen. Het brengt me terug naar mijn jeugd waar wij af en toe ook met een buks mochten schieten alleen hadden we een andere schietschijf.. Mijn 6 jaar jongere nichtje legde we op een groot stuk karton en trokken de contouren waarna we punten gaven op haar ‘lichaam’. Karton tegen het houthok en schieten maar.

Met de oudste dochter heb ik lopen freubelen aan haar en nagels en de jongste zoon en ik delen onze liefde voor chocolade en coca cola.

In dit gezin heb ik 2,5 week gewoon mee gedraaid. Was ophangen, strijken, eten koken, boodschappen maar ook op bezoek bij familie en vrienden, schoolavond, wandelen, autorijden (links wel te verstaan dus af en toe gingen er bij een afslag de ruitenwissers aan), ziekenhuisbezoeken, op het terras zitten en op de bank hangen. De laatste 3 activiteiten waren heel belangrijk want er viel veel te bespreken. Gelukkig zijn wij drieën allemaal zeer geschikt voor open gesprekken en kan alles worden gezegd. In ben heel blij dat ik de tijd en ruimte heb gehad om op dit moment er te mogen zijn en zal me deze kerst zeer goed blijven herinneren.

Het was fijn om onderdeel te mogen zijn van het gezin. Maar er was ook de wetenschap dat er een afscheid ging komen die definitiever zal zijn dan ooit te voren bedacht. Bij haar zoek ik de laatste intensiteit van onze vriendschap en bij de kinderen de band ter voortzetting van onze vriendschap. Hopelijk kan en mag ik er voor hen zijn als het onoverkomelijke gaat gebeuren. Nu eerst een zo lang mogelijke stretch van het leven door middel van haar prachtige optimisme, realisme, energie en kracht.

Nieuw- Zeeland zal een ander Nieuw-Zeeland voor mij worden zonder haar aanwezigheid.