Ik houd helemaal niet van bepaalde attracties in pretparken. De vlucht van Auckland naar San Francisco leek hier helaas geregeld wel op. Gelukkig nog niet zo dat alle bagage en/of de zuurstofmaskers naar beneden kwamen zetten maar die kleine vrije vallen, hobbelige en schuddende momenten gaven meer dan genoeg spanning en sensatie. Ik tracht altijd te blijven denken aan het feit dat het is als een bus die op een hobbelige weg rijdt, dat voelt net zo. Gelukkig had ik nog de busrit naar Mumbai in het achterhoofd waar ik af en toe ook tegen het plafond aan werd gelanceerd. Nu is het alleen een vliegtuigsnelweg...........

Ik zocht mijn afleiding in muziek en het typen op de i-pad alleen viel af en toe de muziek weg, sloeg mijn ‘punt’ toets op hol (al zullen een aantal van jullie hierover niet verbaasd zijn want regelmatig slaat er wel iets op hol op mijn PC. Ik had nu echt geen map op ander attribuut op mijn toetsenbord liggen :) ) en kwam Siri mij spontaan melden dat hij mij niets kon vertellen.

De eerste reisfout is gemaakt. Bij vertrek vanuit NL had ik uitgezocht dat ik voor India een visum nodig had en of ik met een one-way vliegticket het land binnen mocht komen. Voor NZ heb ik hetzelfde ‘onderzoek’ gedaan en was het andersom; geen visumaanvraag benodigd maar wel een ticket waarmee ik aan kon tonen dat ik het land ging verlaten. Daarnaast wist ik dat NZ heel streng is qua het meebrengen van voedsel, er honden lopen die al je tassen doorsnuffelen dus moest ik goed opletten dat mijn rugzakken leeg waren, ik in de juiste tas mijn vloeistoffen van meer dan 100 ml had zitten en geen messen/scharen had achtergelaten in mijn handbagage. In de loop der jaren heb ik al heel wat zakmessen, scharen, tandpastatubes etc. op vliegvelden moeten inleveren. Vanwege de lange vluchten die ik maak zijn een aantal toiletartikelen, opfrismogelijkheden en vooral mijn bril/lenzenvloeistof ook heel praktisch om binnen handbereik te hebben en dan heb ik het nog niet over paspoort, documenten, boardingpassen en geld. Dit alles heb je ook weer in het vliegtuig nodig want overal moet weer een document van binnenkomst of vertrek worden ingevuld met alle mogelijke informatie. Reizen vraagt dus iets meer organisatie dan op vakantie gaan naar 1 bestemming.

Wat is er nu gebeurd? Mijn ticket om NZ te verlaten was natuurlijk naar Bogota, Colombia. Ik heb hiervoor opnieuw het een en ander moeten onderzoeken namelijk; is er een ESTA, Amerikaanse aanmelding vanuit Europa, benodigd ook al heb ik alleen 2 transfers in de US en kom ik dus het vliegveld niet af. Het antwoord is Ja. Visum is niet benodigd voor Colombia en ook niet voor de eventuele landen eromheen die ik mogelijk ga bezoeken. Maar.. vergeten te kijken of ik een ticket nodig had waarmee ik kon aantonen dat ik het land zal gaan verlaten. Ik stond dus heel onschuldig bij de incheckbalie waar ik de mededeling kreeg dat ik niet kon worden ingecheckt zonder een bewijs van een transportmiddel naar een ander land. Dat werd dus als een gek Googlen hoe ik zo eenvoudig en goedkoop mogelijk Colombia zou kunnen verlaten aangezien de kans groot is dat ik het ticket niet kan gebruiken ivm het ontbreken van enige planning. Zoals een aantal van jullie hebben gemerkt is het internet in NZ zeer onder de maat en ondanks dat de luchthaven mij 30 minuten gratis Wifi bood is het mij niet gelukt om tot het boeken van een busticket te komen. Gelukkig was Anna nog met mij samen op de luchthaven en konden we verder searchen op haar telefoon maar ondanks het juiste busticket, het invullen van de gegevens was er het ontbreken van een knop om te betalen. Langzamerhand begon ik iets meer stress te ontwikkelen want het was tegen 14.00 en om 14.10 ging de incheckbalie dicht. Ik mocht echt niet mee zonder ticket vanwege het risico van een boete voor de luchtvaartmaatschappij. Ik kon hooguit de vliegtuigmaatschappij bellen of ik op een andere vlucht mee kon maar wat dat zou kosten, of ik dan nog een verbinding had naar Bogota etc. was niet duidelijk. In de tussentijd had Anna voor mij uitgezocht wat het goedkoopste vliegticket zou zijn om het land te verlaten. Ik ben als een gek naar het ticketcenter gerend en heb binnen 10 min de vlucht geboekt waarmee ik bij de balie kon aantonen dat ze me konden laten inchecken. Gelukt, en werd het opnieuw heel hard rennen naar het nieuwe avontuur.

Nu heb ik dus een one-way ticket naar Panama, ik had zelfs geen idee op welke datum en waar vandaan maar ik kwam er Colombia mee binnen!! Duur grapje maar wel weer wat geleerd.

Met 18 uur tijdsverschil (terug in de tijd) tussen NZ en Colombia en 21 uur in vliegtuigen zitten viel ik om 23.00 in mijn hostel met mijn neus in de boter; er was een oud&nieuw feestje aan de gang. Hierop had ik al gehoopt nadat ik een mailtje had ontvangen van het hostel in de voorafgaande dagen of ik wilde deelnemen aan een diner en een party. Het diner begon iets te vroeg voor me maar het, voornamelijk in het Spaans,feestje heb ik nog tot 3.00 volgehouden.

Kerst en Oud&Nieuw zijn hier hele belangrijke familiefeesten, net zoals alle andere 15 feestdagen trouwens. Het is niet voor te stellen hoeveel prachtige kerstversiering ik hier heb gezien, het valt nauwelijks uit te leggen (helaas is dit in de uitzending van “Erica op reis”, 6 jan 2017 j.l, in Bogota niet goed zichtbaar). Hele straten, winkelcentra maar ook bedrijfspanden zijn voorzien van verlichting, de grootste kerstbomen etc..

Oud&nieuw wordt veelal binnenshuis gevierd waarbij je bijvoorbeeld om 12 uur hele families met een koffer door de kamer kan zien lopen. Colombianen houden van reizen en zij geloven dat als je om 12 uur met je koffer rondloopt je een goed reisjaar gaat krijgen. Kijk dus niet vreemd op als je mij volgend jaar met oud&nieuw met een koffer rondjes ziet lopen in mijn huis...

Waarom eigenlijk Colombia? Ik heb gemerkt dat nog velen denken dat het hier heel gevaarlijk is. 21 jaar geleden was ik samen met Mijn vriendin (zie NZ verhaal) in Venezuela. Daar ontmoette wij een Nederlands meisje wat alleen door Colombia had gereisd. Haar verhaal integreerde mij direct, naast dat het op dat moment nog zeer gevaarlijk was en dan zeker ook nog als vrouw alleen, en heb mij toen voorgenomen dit land ooit te bezoeken. Nu zijn de rollen omgedraaid; Venezuela is niet gewenst te bezoeken en in Colombia is sinds 5 jaar het toerisme gestart.

Ondanks dat Colombia een stuk veiliger is geworden werd ik bij aankomst in Bogota van verschillende kanten, ook door locals, erop gewezen dat bepaalde delen/straten in Bogota niet veilig zijn. De vraag is alleen; Welk deel? Welke straten? Best lastig als je de stad niet kent. Je kan geen taxi op de straat aanhouden maar je moet deze telefonisch reserveren alleen hoe doe je dat zonder locale simkaart en geen woord Spaans? Je geen creditcard mee moet nemen dus alleen cash maar de bedragen gaan in de duizenden en ik weet nog niet wat alles kost dus hoeveel neem je mee? Waar moest ik nu mijn mobiel verstoppen? etc.. Naar mijn idee had ik het ‘echte’ reizen nog niet opgepakt want India was luxe en bekend terrein, in Nieuw-Zeeland ben ik alleen op bekende plekken geweest dus ik merkte dat ik enige terughoudend had om mij op straat te begeven. Na een dag was ik daar weer enigszins van verlost en vernam ik dat alleen Bogota onveilig kan zijn dus het verdere vervolg van de reis wordt weer relaxed. Ik kijk er naar uit om Colombia te leren kennen!!

Mijn volgende verhaal zal gaan over mijn verblijf in Medellin waar ik ondertussen Spaanse lessen volg. Ik zit dus weer keurig elke dag in de schoolbanken.