Dit is (ook) India

Jarenlang hadden Annemarie, mijn ‘vroegere’ reispartner, en ik verhalen over India van andere reizigers gehoord en dit maakte dat mij dit land geheel niet aantrok. We hoorden namelijk alleen maar dat je er ziek werd, het er vreselijk stonk en dat de mensen vervelend waren. In 2004 was er ineens de behoefte om kennis te gaan maken met deze medegedeelde onaantrekkelijkheden. 3 weken lang hebben wij door de deelstaten Uttar Pradesh (Varanasi en Agra), Rajasthan (Jaipur, Udaipur, Pushkar, Jodhpur, Jaisalmer) , Utaranchal (Rishikesh) en het hoofdstedelijk territorium (New) Delhi gereisd. Alles wat we hadden meegekregen over dit land hebben wij niet direct zo ervaren ook vanwege het besluit om vegetarisch te eten en in de wintertijd te reizen waardoor de stank minder was. Los van alle mooie, kleurrijke ervaringen heeft 1 ding ons wel heel erg bezig gehouden: de enorme viezigheid en gebrek aan hygiene.

Met dit laatste hield ik dus rekening toen ik besloot om weer naar India te gaan. Dit keer met als doel om een Yoga Teacher Training te volgen maar met wel enige behoefte aan een vakantiegevoel. Dit maakte dat ik uitkwam bij de ‘vakantiedeelstaat’ GOA. Ik heb het ervaren als een gedeeltelijk nieuwe Indiase ervaring welke is aangevuld met nog een extra week in de deelstaten Karnataka (Hampi) en Mharashtra (Mumbai).

Ondanks dat India het vieste land is wat ik tot nu toe heb meegemaakt staat daar tegenover dat de Indiase bevolking de meeste vriendelijke mensen zijn. Of dit een direct verschil is met de vorige keer kan ik niet zeggen, wel is het zo dat het mij toen minder is opgevallen.

Mensen glimlachen naar je, zeggen gedag en willen ook graag een praatje met je maken. Over het algemeen is de mensheid erop gericht dan gelijk wantrouwend te worden en ik merkte dat ik dit heel snel moest laten varen want ik ben nog steeds niemand tegen gekomen waarbij er een achterliggend doel zit achter de vriendelijkheid. Ik heb mogen ervaren dat mensen graag met je meedenken in oplossingen, het voor je gaan regelen etc. Het is zelfs verbazingwekkend dat er met grote regelmaat wordt aangeboden om later te betalen, zelfs door tuk tuk drivers. Naast dat dit blijkbaar normaal is heeft het ook zeker te maken met de geldcrisis.

Ergens rond half november heeft de Indiase premier over nacht aangekondigd dat alle bankbiljetten van 500 en 2000 rupee niet meer geldig zijn. De premier probeert hiermee paal en perk te stellen aan het zwarte geld wat in omloop is. Het gaat dan vooral om de rijken in dit land maar deze beslissing raakt iedereen waaronder ook de toeristen. Ondanks dat de bevolking aangeeft dat zij achter de beslissing staat om iets tegen corruptie/zwarte geld markt te doen lijdt de handel flink. De eerste dagen na de aankondiging wilde geen enkele kraam/winkel/horeca ‘oude’ bankbiljetten aannemen met als gevolg dat er geen handel was. Ondanks dat er wel nieuw geld is ontwikkeld betekent dit niet dat het gehele land direct is voorzien van nieuwe biljetten. Hierdoor staan er rijen dik voor pinautomaten en mag er max 2000 rupee (ong. 28 euro) per dag worden gepind of worden geruild tegen oude biljetten. Met grote regelmaat zijn deze automaten leeg en weet je niet wanneer en nieuw geld komt dus is het belangrijk altijd goed op te letten of zich ergens een rij vormt. Zeker gedurende mijn week vakantie in Agonda beach had dit als gevolg dat wij alleen maar konden eten en drinken op plekken waar een creditcard werd geaccepteerd en dat is zeker niet overal het geval. Verder heb ik zoveel mogelijk geld van mensen ‘gekocht’ die toch spoedig het land gingen verlaten en nog over cash beschikten. Mijn creditcard is dus zeer actief geweest. Waar mogelijk sta ik dus ook in de rij, bij voorkeur elke dag. Hiermee kan je dus ook druk zijn op je reis.

Na de Yoga Teacher Training ben ik met een aantal dames verhuisd naar een prachtige bungalow aan het strand in Agonda. 2 km strand met allemaal beachhutten/restaurants en bedjes met parasols. Na lang nadenken kon ik mij herinneren dat ik 6 jaar geleden een aantal dagen op een strand heb doorgebracht wat voor mij al lang was en nu heb ik dit zelfs voor een week gedaan! Dit was niet geheel mijn eigen keuze maar door de wens om vanuit Agonda naar Hampi te reizen werd dit voor mij bepaald; er was gewoon niet eerder een plek beschikbaar in de trein. Het treinenstelsel in India is overweldigend maar ook heel druk dus regelmatig moet je meer dan een week van te voren een ticket boeken en met mijn huidige instelling van ik leef per dag kan dit dus leiden tot het verschuiven van vertrekdata.

Elke ochtend met zonsopgang was ik samen met Leanne op het strand om onze spieren wakker te schudden met wat we in de voorafgaande weken hadden geleerd en om onszelf enigszins flexibel te houden na zoveel effort die we hierin hadden gestoken. Direct erna zwemmen en zij heeft mij als Zuid-Afrikaanse, groot gebracht aan zee, geleerd hoe in de golven te duiken. De onderstroming is hier heel heftig dus enige krachttraining werd er aan de ochtendsessie toegevoegd. Naderhand een massage of in de rij voor het geldautomaat. Met zonsondergang weer een uurtje zwemmen totdat het pikkedonker was. En dan was het weer tijd voor eten en toetjes.

Als je meegaat in de ‘gezond eten’ ontwikkelingen dan kan je je hart hier op halen (GOA wel te verstaan). Ten eerste wordt er standaard al veel vegetarisch gegeten maar de trend van veganistisch eten wordt hier verder doorgevoerd en dan ook in luxe concepten. De cold pressed juices en gluten- en zuivelvrije chocolate balls vliegen je om de oren. Het voordeel hier is dat dit alles betaalbaar is. Gelukkig zijn ze hier ook heel gek op patisserie en desserts wat het tegenwicht geeft en daar hebben we veel lol om. Want ondanks dat veel studiegenoten vegetarisch zijn en zich richten op gezonde voeding is men over het algemeen zeer dol op cake en toetjes. Ik dacht dat ik er van hield maar ook mijn huidige 2 medereizigers houden er nog meer van dan ik. Dat wordt straks een groot gemis bij vertrek uit dit land. Zoek maar eens op; Hello to the Queen (cookies, gebakken banaan, ijs, chocolade etc) en Banoffee Pie (banaan-karamel taart).

Gedurende de week strand vertrokken steeds meer studiegenoten richting huis waardoor ik vanuit de luxe steeds vaker hebben moeten verhuizen naar minder luxe kamers ivm de kosten. Ik kan hier nog steeds niet spreken over minimale omstandigheden want ik heb nog steeds een douche en een westers toilet (blijft toch heel prettig) en dat was 12 jaar geleden wel anders. Het enige waar ik aan moet denken is dat ik mij niet op het bed laat vallen want dat levert me mogelijk enkele blauwe plekken op. Gedurende de reis is het 1x voorgekomen dat we na 1 nacht ergens anders naar toe zijn verhuisd. Voor mijn vertrek bedacht dat ik op mijn reis graag mijn eigen kamer zou hebben en werd ik bij het boeken van de Yoga Teacher Training al geconfronteerd met het moeten delen van een kamer met 3 anderen wat na korte tijd veranderde in 1. Uiteindelijk heb ik in mijn hele Indiareis 2 nachten een eigen kamer gehad dus ook hierin ben ik weer volledig uit mijn comfort zone gehaald en ik merk dat ik het geen enkel probleem vindt.

In de tussentijd heb ik ongeveer van alle vervoersmiddelen gebruik gemaakt. De fiets en scooter voor de korte afstanden. Tuk tuk’s en taxi’s zijn hier in overvloed en brengen je waar je maar wilt. Het enige is dat in Mumbai het voor ons moeilijk is de taxi op de meter te laten rijden. Zij willen ons vaste bedragen berekenen dus met regelmaat zijn we weer uitgestapt.

De nachtbus vanuit Hampi naar Mumbai vond ik een ervaring. Een bus met alleen maar bedden!! Je gaat bij de chauffeur door nog een deur en dan zie je links en rechts alleen maar gordijnen met bedden erachter; 1 of 2 persoons. Elk bed heeft ook nog een eigen tv waarop bollywoodfilms worden vertoond. Het bed heeft aan de bovenkant, de bovenkant van een stoel dus je kan ook zitten. Slapen blijft wel uitdagend want de wegen zijn niet zo glad als die bij ons en het plafond zat heel dichtbij...

De trein vind ik persoonlijk altijd heel leuk. Het handigst is om een sleeper te boeken ook al maak je de reis overdag. De treinreizen zijn hier altijd heel lang en dan kan je nog wat liggen en hangen op die harde plank die je toegewezen hebt gekregen. Er zijn 3 sleepers boven elkaar dus is het is af en toe nog flink klimmen. In zo’n trein is veel te zien; naast de omgeving komen er veel venters met allerlei soorten eten en drinken langs en zij proberen hun waar met veel lawaai te verkopen. Net nadat wij een aantal lekkere happen naar binnen hadden gewerkt vertelde de conducteur ons dat hij nooit van de venters in de trein at want met 18 jaar ervaring kon hij vertellen dat dit vooral voor voedselvergiftiging zou zorgen. Lekker dan!! (nergens last van gehad). Dan de transgender dames die met het harde handklap de reizigers ertoe aanzetten hen van geld te voorzien. De mensen moeten wel om ze lachen, noemen het verklede dames alleen is het zo dat het voor transgenders moeilijk is om werk te vinden. De Indiase bevolking voorziet hen van geld voor het levensonderhoud.

Als laatste de bedelaars; meestal vrouwen met kleine kinderen of mannen die verlamde en verdraaide benen/voeten hebben en bij je langs kruipen. Deze groep is lastig te negeren alleen kan je op een reis van 8 uur niet iedereen voorzien van eten of geld wat maakt dat je ook met regelmaat een ‘nee’ moet verkondigen. Ditzelfde geldt voor alles en iedereen die je benadert op de straten in Mumbai waar veel zwervende gezinnen met kinderen ‘wonen’.

Ondanks dat het hier voor veel mensen moeilijk is om in de basisvoorzieningen te voorzien zie je hier ook ook gewoon goed geklede en verzorgde mensen met hippe spijkerbroeken, sneakers en de beste mobiele telefoons. Ook veel schoolkinderen zijn druk met hun telefoon en zijn er scholen waarbij er geen schooluniform wordt gedragen. Deze klasse van Indiërs reis ook veel door eigen land, hebben spiegelreflexcamera’s en gaan met groepen vrienden (alleen mannen) een aantal dagen naar het strand. In Mumbai zijn er veel sportscholen, parken waar crickettraining wordt gegeven, bioscopen en restaurants in overvloed. Het leven verschilt hierin niet met dat van ons. Wij hebben alleen niet op elke straathoek de mogelijkheid om uit een kokosnoot te drinken of een versgeperst rietsuikersapje te laten maken. Er komt niet ineens een lijk op een stretcher op straat aan je voorbij (prachtig voorzien van losse bloemen waarbij alleen het hoofd zichtbaar is) en het is niet zo’n teringzooi.

Dat blijft hier wel een verschikking – alles is hier oud, slecht, rotzooi etc. De Indiërs, zeker de midden en hogere klasse, hebben hier ook genoeg van. India gaat zich steeds meer richten op het Westen en de waarden en normen die daar gelden en dan vooral gericht op de hygiene en het schoonhouden van hun leefomgeving. Zo wordt er gestart met het schoonmaken van de Ganges, de heilige rivier. Hier wordt alles in gedumpt wat je je maar kan voorstellen en ook de lichamen van de ‘heilige’. Dit is of zal verboden gaan worden wat dus best een traditionele wijziging is wat altijd betekent dat dit generaties aan tijd vergt om door te voeren.

Ook al ziet het er hier niet uit, ook al heeft niet iedereen de middelen om te voorzien in basisbehoeften, het is hier extreem veilig. Ik hoef op geen enkele manier mijn geld rondom mijn lijf te verstoppen, kan overal gewoon mijn portemonnee pakken. Ik loop gerust met mijn mobiele telefoon, ivm het gebruik van google maps, over straat. We konden onze spullen op het strand laten liggen en zelfs toen ik mijn portemonnee verloor riepen 3 mensen direct dat dit het geval was. Dat wordt straks weer even flink schakelen als ik in Zuid-Amerika aankom.

Wat heb ik nu eigenlijk gedaan in Hampi en in Mumbai?

Hampi is een door UNESCO beschermd gebied ivm een grote verzameling ruïnes die de resten vormen van een vroegere stad. Het dorp heeft maar 700 inwoners en wordt overspoeld met toeristen. Aan de overkant van de rivier zijn dan ook heel veel hostels te vinden. We hebben een tuk tuk toer met een gids gemaakt, geleerd dat er zo’n 32 miljoen goden zijn, zelf gefietst en ruïnes bezocht, waterval gezocht/gevonden en bekeken etc.

Mumbai is zeker geen toeristenstad. Accommodatie is lastig, alleen in het weekend is er een open bus toer maar ze hebben gelukkig wel een toeristenbureau met enigszins een kaart wat een beeld geeft van de stad. Er wonen hier ong. 22 miljoen mensen dus je kan je vast voorstellen dat het groot en vol is al moet ik zeggen dat dit laatste me heel erg meeviel ten opzichte van New Delhi. Alles wat rijdt toetert hier continu, je steekt de straat over wanneer jij het wil en iedereen voegt zich naar elkaar. In deze stad staat het beroemde Taj Mahal hotel wat in 2008 door terroristen is bestormd en waarbij 167 mensen zijn omgekomen. Pas geleden was er nog een documentaire over dit hotel op RTL7 dus helemaal leuk om een kijkje te nemen; luxe en groot. Bij de Taj Mahal in Agra hebben Annemarie en ik in 2004 ongeveer 3 uur langs foto’s van ons laten maken door allemaal Indiase families die ons graag als zijnde hun vrienden aan de muur wilden vereeuwigen. Blijkbaar zit het in de naam maar ik mocht weer aan de gang. Ik moest er wel weer vreselijk om lachen om met jan en alleman te poseren.. ik heb alleen de duur van de sessie verkort.

Ik vermaak me altijd al goed door lekker door de stad te lopen, bij voorkeur alleen dus dat heb ik gedaan. Ik heb een aantal gebouwen bezocht alleen na het gebeuren van 2008 mag je niet meer overal in. Verder de wasstraat (Dhobi Ghat), een tempel, met de lokale trein door Mumbai gereisd waarbij er aparte vrouwen en mannen compartimenten zijn, De Ghandi en nationaal museum bekeken, ’s avonds bij de eetstallen op het strand gegeten etc. Verder kwamen we terecht bij een super-de-luxe warenhuis.

Voor mijn vertrek en bij het opruimen van mijn huis heb ik me voorgenomen om mij niet meer te richten op het verzamelen van nog meer materie, dat maakt toch niet gelukkig (al deel ik die mening (nog) niet altijd) en ik heb echt niets nodig, het zijn alleen extra’s. Deze reis leek mij een mooie voortzetting van dit streven want er past toch niets extra’s in mijn rugzak. Tijdens de yoga opleiding wordt je vanuit de leer weer meegegeven dat geluk voortkomt uit liefde en compassie en die bereik je door meditatie. Helaas heb ik geconstateerd dat er hooguit 5 minuten nodig waren om mijn ‘koopbutton’ te activeren. Gelukkig past er niets in de rugzak, ik neem alleen opnieuw alle ervaringen en herinneringen mee.

Het is weer een lang verhaal, ik wil jullie veel te veel vertellen en er is nog veel meer te vertellen, maar ik hoop dat ik je er voor nu weer mee heb vermaakt. (Foto's komen hopelijk later).

Vrijdag 9 december zal ik via Singapore en Sydney onderweg zijn naar Auckland, Nieuw Zeeland. Het volgende verhaal komt daar vandaan.

Alvast allemaal prettige feestdagen gewenst!

Yoga Teacher Training, India

Moet ik mijn blog starten met 24 dagen yoga, ben ik nu helemaal gek met een uitroepteken of kies ik voor de kop 24 dagen yoga, ben ik helemaal mesjogge met een vraagteken? Ik met een a-sportief lijf denk eraan om een 24 dagen yoga training te gaan volgen maar hoe moet dat met een niet flexibel lijf? kan dat dan wel? ik kan niet eens mijn benen recht op de grond leggen, mijn armen zijn te kort en als ik voorover buig richting mijn tenen dan staat mijn rug vooral in een bochel ipv plat op mijn gestrekte benen. 24 dagen yoga wat gaat dat met mijn lijf doen? ik zal een flinke pot arnicapillen moeten meenemen. Deze zullen me moeten gaan bijstaan in dit fysieke geweld. Want ook al zullen er mensen zijn die denken dat yoga geen sport is (en dat is het officieel ook niet); probeer jij dan maar een 5 minuten achtereen in 'de hond' houding te staan. Als dat niet als krachttraining mag worden gezien!?

Ik droom nu al over het eind van deze 24 dagen. Zal dit me dan toch eens een strak en flexibel lijf opleveren? Zou het dan toch kunnen ook al beweren mijn sportleraren al eeuwig dat je drie soorten lijven hebt; sportief, atletisch, chubby en volgens hen behoor ik tot laatste categorie; een lijf met verstopte spieren. Zal het dan toch eens zo zijn dat ik die extra kilo’s die ik met me mee draag laat verdwijnen. Zal het dan toch eens zo zijn dat ik naar 24 dagen eens van mijn melkflessen afkom door de hele dag buiten in de zon door te brengen? Zeker de laatste 20 jaar weet ik dat dit een utopie is en een utopie nastreven is geen werkelijkheid, veel te vermoeiend ook. Maar ja, zeggen ze niet altijd; het gaat om de binnenkant? Zal het dit keer lukken om voortaan elke dag te sporten en zullen 24 dagen voldoende zijn om een verandering teweeg te brengen of haak ik tussentijds af? ik vraag het me af. Volgens onderzoek kan een verandering plaatsvinden tussen de 18 en de 254 dagen. We zullen het gaan zien want de keuze is gemaakt. Het is een 24 dagen 200hr Yoga Teacher Training geworden met een programma van 6.30 tot ongeveer 21.00, zes dagen per week in Palolem, Zuid Goa, India.

Vanaf dag 1 is het leven al anders. Mijn sieraden zijn direct opgeborgen, veel te onhandig. De helft van mijn make-up kan ik laten want die drijft er al in de badkamer vanaf. Elke dag in sportkleding lopen bevalt uitstekend. Op zich heb ik zo'n 2 uur per dag iets anders aan maar dat komt ook niet veel verder dan een Thaise/Indiase slobberbroek met slippers. Mijn voeten zijn de hele dag rood van de aarde en de bandjes van mijn slippers staan in mijn voeten. Nee, niet omdat ik zomaar eens bruin aan het worden ben maar van viezigheid die zelfs met een borstel onder de (koude) douche niet schoon te krijgen zijn. Op die viezigheid na vind ik het allemaal heerlijk.

Deze 24 dgn breng ik samen door met 23 studiegenoten uit verschillende landen zoals US, UK, Canada, Zuid-Afrika, China, Noorwegen, Denemarken, Frankrijk, Dld, België etc.. Leeftijd vanaf ong 25 t/ 54 waarbij ik in de top 4 van de hoogste leeftijdsklasse zit. 5 mannen en dan blijven er 19 dames over. Zoals al bij voorbaat gedacht; het overgrote deel is zeer flexibel, zit zeer strak in het lijf met zichtbare spieren en weinig textiel om dat te verhullen. Je kan je vast een voorstelling maken hoe ik daar tussen sta ????. De hele dag spierpijn en stramheid in mijn lijf. Ik kom met regelmaat niet direct uit de huidige houding omdat ik mijn onderrug niet snel genoeg weer op zijn plaats heb. En toch lach ik me suf en met grote regelmaat vooral om mijzelf.

Er is 1 moment geweest (woensdag 16 nov) dat ik dacht wat doe ik hier in hemelsnaam! Dit was niet eens gericht op de yogales als wel dat het sinds maandag 14 november zulk klam weer was dat ik elke les ongeveer de mat afgleed van het zweet (elke dag 3,5 uur bikramyoga!) Als ik ergens niet goed tegen kan is als ik de hele dag met klamme kleren loop. Maar gelukkig herinnerde de yogateacher ons aan het eind van de les aan de focus van de les en deze was; acceptance of your life. Dat ben ik dan maar weer gaan doen.

Het leuke aan deze training is dat er in verschillende yogatypes les wordt gegeven. Hatha (oorsprong Yoga), Ashtanga (ook wel poweryoga genaamd), Vinyasa flow (flow van verschillende soorten), Yin (meditatieve yoga) en Arial (yoga/fitness met gebruik van een arial hangmat). Maar zoals ik hier in deze 24 dagen geleerd heb gekregen: yoga is meer dan alleen het uitvoeren van asanas/oefeningen. Uiteindelijk draait alles om ‘control of the mind’ en daar horen ook ademhalingstechnieken, mantra’s, mudra’s, kryas en meditatie bij. Dit betekende dat ons lesprogramma bestond uit, 3,5 uur yoga, 1 uur karma yoga, 1,5 uur filosofie, 1 uur teaching methods, 1 uur practicum, 1,5 uur anatomie/art of teaching / ayurveda, 1 uur meditatie per dag. Daarnaast diende je elke dag een daily summary te schrijven van het geleerde bij alle lessen. Om 22.00 lagen we dan ook echt gestrekt.

Ik had met mezelf afgesproken dat ik mij voor alles zou openstellen, of ik het nou wel of niet leuk zou vinden. Ik heb dan ook aan alles meegedaan met 1 uitzondering; het ‘kotsen’ met 24 mensen tegelijkertijd. Ik maak dit nu heel banaal maar zoals velen weten leidt ik aan een kotsfobie en ik had niet de behoefte om er op deze wijze vanaf te komen. Dit onderdeel heeft te maken met het schonen (kryas) van body and mind en is nodig om alles eruit te gooien wat wordt gedaan dmv het drinken van glazen warm water met zout welke met een flinke snelheid worden gedronken. Het proces van ‘alles eruit gooien’ is binnen de Indiase cultuur een heel normaal gegeven.

Met een ander onderdeel had ik wel moeite; mantra’s zingen. In mijn jonge jaren was ik lid van het tienerkoor in de kerk. Ik vond het geweldig als ik mocht voorzingen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat ik helemaal niet kan zingen en met terugwerkende kracht had ik medelijden met alle kerkgangers. Vanuit deze ervaring had ik mij voorgenomen nooit meer solo te zingen in het bijzijn van anderen. Helaas, dit voornemen heb ik hier volledig overboord moeten gooien. Want of ik het nou wel of niet leuk vindt, mantra's moesten worden voorgezongen (in Sanskriet!) in mijn praktijkexamen.

Maandag 21/11 om 8.00 's ochtend heb ik mijn praktijkexamen gedaan; 1 uur lesgeven in yin yoga voor 8 medestudenten. We hadden een vrije keuze in het bepalen van het yogatype waarin je les wilde geven. Dit examen omvatte een introductie, openingsmantra (wat was ik blij dat ik de tekst voor mij neer mocht leggen want zinnen als Sahana vavatu sahanau bhunaktu, sahaviryam karava vahai, waren naast de al te leren Sanskriet woorden niet heel eenvoudig), dan de asanas/oefeningen die je zelf moest bepalen maar wel passend binnen de tijd, afsluiten met een meditatief moment en een sluitingsmantra (damn; zit een ander deuntje in dan bij de opening dus dat was flink oefenen).

Op dinsdag was het theoretisch examen; 30 open vragen – 5, je mocht namelijk zelf bepalen welke 5 vragen je niet wilde beantwoorden. Dit was niet zo moeilijk voor mij want een ding is zeker, ik zal iets harder moeten studeren op anatomie. Deze 25 vragen heb ik op 8 A4 kantjes in het Engels/Sanskriet beantwoord, in 2,5 uur. En toen werd het afwachten maar woensdagmiddag kwam het verlossende antwoord; GESLAAGD!!

Mijn doel met de yoga teacher training was vooral om mijn 6 maanden reizen te starten met een geheel nieuwe ervaring, met leren, gericht zijn op mezelf en bewegen en niet met de intentie om een yoga teacher te worden. Ik heb zoveel meer gekregen dan vooraf gedacht waaronder prachtige levensverhalen van 23 medestudenten en 4 teachers. Waren al mijn verwachte utopieën ook daadwerkelijk utopieën? Jazeker!! Strak ben ik er niet geworden, minder kilo’s heeft het me ook niet opgeleverd ondanks een streng 3x daags vegetarisch en vaak ook nog veganistisch dieet, mijn lijf is iets flexibeler maar ik zal moeten accepteren (enorm Yogi) dat er anatomische beperkingen zijn en flexibiliteit niet altijd te trainen is maar hoe leuk is het als je weet wat wel/niet te trainen valt. Chocoladebruine benen zijn er ook niet gekomen want als je altijd lange broeken draagt en je dagen in de schaduw doorbrengt zal er niet veel wijzigen... Voor wat betreft het doorvoeren van een verandering als gewoonte; ik weet het nog niet. Wat wel zeker is, is dat ik het lesgeven als ontzettend leuk heb ervaren en mij in de review, nav het examen, als advies is meegegeven dit ook zeker te gaan doen!!

Nu is het tijd voor een aantal hele luie dagen vakantie in een super-de-luxe bungalow aan Angonda beach met 4 tijdelijke nieuw verworven vriendinnen en het eten van heel veel eieren en kaas.

Wordt vervolgd.....

De reis gaat beginnen!

Hoi,

Om mijn blog te starten hierbij een heel kort verslag want mijn vertrek is maandag 31/10 al vroeg en hoe lekker is het om nog even te genieten van mijn eigen bed!!

De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van de verhuur van de woning en het daarbij horende opslaan van alle persoonlijke spullen. Wel een hele mooie gelegenheid om het huis van top tot teen te schonen in spullen en met poetsdoeken. Door me bezig te houden met alle factoren om het vertrek te realiseren heb ik pas 2 weken geleden de definitieve keuze gemaakt wat te gaan doen en dit veroorzaakte uiteindelijk enige stress. Minimaal de eerste maand van mijn reis zal in Goa, India gaan plaatsvinden. Ik heb me opgegeven voor een yoga training bij het strand en deze zal op 1 november van start gaan. Dit betekende dat ik per direct een ticket moest gaan boeken maar het allerbelangrijkste was de aanvraag van een visum in verband met de doorlooptijd. Dat heb ik geweten!! Tot aan vrijdag 13.30 was ik nog niet zeker of mijn visum bij de visa services binnen was en of mijn vlucht morgenochtend dus wel door zou kunnen gaan.

Vanaf nu zal ik jullie vanuit verschillende plekken in de wereld op de hoogte houden van mijn ervaringen. Daarnaast ben ik geinteresseerd in jouw ervaringen in je leven. Ik hoop dus van je te horen via een reactie op de blog of via manon.koekkoek@gmail.com.

Tot ziens!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Manon